အလဲအလွယ္(သို႕)တန္ရာတန္ေၾကး

ဆံုးၿဖတ္ၿပီးသြားၿပီးမွအသိေပးရံုသေဘာမ်ိဳးၿဖစ္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵေတြကိုအေမကနွဳတ္ဆိတ္
ေနၿခင္းၿဖင့္ေခါင္းတစ္ဆက္ဆက္ညိမ္႕ရွာတယ္။အေမတူသမီးတစ္ေယာက္မို႕အေမ႕လိုပဲမာေက်ာတဲ႕
စိတ္ဓါတ္ေတြအၿပည့္ရွိေနတဲ႕သမီးကိုတားဖို႕လည္းမစဥ္းစားသလိုတားၿဖစ္ခဲ႕ရင္လည္းအရာမဝင္ၿဖစ္
မွာသိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။လူမမယ္သားသမီး(၄)ဦးနဲ႕အရြယ္မတိုင္ခင္စြန္႕ခြာသြားေသာအေဖရဲ႕ေနရာ
အစားထိုးေနရာေပးဖို႕မစဥ္းစားပဲဒီသားသမီးေတြနဲ႕အတူေလာကဓံကိုၾကံၾကံခံခဲ႕တဲ႕အေမ႕ဘဝရဲ႕သင္
ခန္းစာေတြထဲမွာနားရည္ဝေနၿပီၿဖစ္တဲ႕ဒီသမီးကအေမနဲ႕အတူဆံုးလို႕ပတ္ဝန္းက်င္ကေၿပာသလိုအေမ
ကိုယ္တိုင္လည္းလက္ခံထားတာမို႕နွဳတ္ဆိတ္ခြင့္ၿပဳလိုက္ၿခင္းသည္သာမိဘတစ္ေယာက္ရဲ႕အေကာင္း
ဆံုးနားလည္ေပးမွဳတစ္ခုသာပဲလို႕ခံယူထားပံုပါပဲ။

ရာသီကုန္သိးနွံေလးေတြကိုရာသီေတြသာေၿပာင္းခဲ႕ေပမယ့္ေစ်းေတာင္းေခါင္းေခါင္းေပၚက
မခ်ခဲ႕ရတဲ႕အေမဦးေခါင္းမွာေခါင္းဖူခံတဲ႕ေနရာမွာေခၽြးစားမွဳေၾကာင့္အေမရဲ႕ဦးေခါင္းအလည္မွာဆံပင္ေတြ
ကၽြတ္လို႕အနည္းငယ္သာရွိတဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကိုစုၿပိးဆံထံုးထံုးခဲ႕ရတဲ႕အေမရဲ႕ကိုၾကည့္ရင္ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းခဲ႕မယ္ဆိုတာမွန္းဆလို႕ရပါတယ္။အေမနဲ႕အတူဘဝကိုရုန္းကန္ရင္းဆံုစည္းခဲ႕ရတဲ႕ခ်စ္သူ။တစ္ကယ္
္တမ္းေလာကအလည္မွာမ်က္နွာမြဲမုဆိုးမရ ဲ႕သမီးတစ္ေယာက္ကိုလက္တြဲဖို႕ဆိုတာလူကုန္ထံမိသားစုေတြ
ြအတြက္ေတာ့မဟာစြန္႕စားမွဳၾကိးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။သာမန္ဆင္းရဲသူေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၽြးမအၿဖစ္
လက္မခံနိဳင္သလိုသူေဌးေရာဂါလို႕အမည္ခံနွလံုးေရာဂါရွိေနတဲ ႕မိခင္ကေရာဂါနဲ႕အေၾကာင္းၿပၿပီးသားၿဖစ္သူ
ူကိုဂုဏ္ရည္တူအမ်ိဳးသမီးတစ္ဥိးနဲ႕လက္ထပ္ေပးဖို ႕စီစဥ္ရွာတယ္ေလ။

မိခင္ခ်စ္တက္တဲ႕သားလိမၼာတို႕ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း အေမဆႏၵကိုလိုက္ေလွ်ာခ်င္တဲ႕သားတစ္ေယာက္ရဲ႕
အဆံုးအၿဖတ္ေအာက္မွာဓနမဲ႕တဲ႕ကၽြန္မေက်နပ္စြာခြင့္ၿပဳခဲ႕ရံုမွအပတၿခားမတက္နိဳင္ခဲ႕ဘူး။ရင္ထဲကခံေနတဲ႕
မာနေၾကာင့္မ်က္ရည္တစ္စက္မွမက်ပဲခြင့္ၿပဳနိဳင္ခဲ႕တယ္။ဒီလိုပါပဲေလာကဆိုတာေၿမနွိမ္႕ရာလွံစိုက္ခ်င္ၾကတဲ႕
မရိုးအီနိဳင္ေသာလူဘဝတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ရင္ထဲကအမုန္းေတြမာနေတြေၾကာင့္ေငြဆိုတဲ႕အရာလူတိုင္း
သဲေၾကၾကိဳက္တဲ႕အရာေၾကာင့္ေၾကကြဲခဲ႕ရတဲ႕နွလံုးသားတစ္စံုနဲ႕ မာနေတြကိုအရင္းတည္လို႕အေမနဲ႕ေမာင္
္နွမေတြကိုစြန္႕ၿပိးထြက္ခြာသြားဖို႕ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်မိတဲ႕ခဏကၽြန္မရင္မွာမၿမင္နိဳင္တဲ႕အပူမီးေတြနဲ႕လက္စား
ေခ်လိုစိတ္ေတြၿပင္းထန္ေနပါလားလို႕နားလည္လိုက္ေပမယ့္ခ်ၿပိးတဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ကိုၿပင္ဖို႕မစဥ္းစားခဲ႕မိဘူး ေလ။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကၽြန္မအသက္ရြယ္(၂၅)စြန္းရံုေလးပါပဲ။

.................................................။...............................................

ရင္ထဲကအမုန္းတရားေတြအတြက္ၾကိဳးစားလိုက္ရတာေမာလို႕ေမာရေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ပါပဲ။
ခ်ၿပီးသားဆံုးၿဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႕အတူေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္ရင္းအခက္ခဲဆိုတာေတြကိုအၿပံဳးမပ်က္ပဲ
ရင္ဆိုင္နိဳင္ဖို႕ၾကိဳးစားရတာထင္သေလာက္မလြယ္ပါလားလို႕သိလိုက္ရတဲ႕အခ်ိန္အေမမ်က္နွာမ်က္
နွာကိုေၿပးၿပိးၿမင္ေယာင္ခဲ႕တဲ႕ကၽြန္မ။အရီအၿပံဳးနည္းသလိုမလိုအပ္ရင္မလိုအပ္သလိုစကားမေၿပာတဲ႕
အေမကိုၾကည့္ရင္ခက္ထန္တယ္လို႕ထင္ရေပမယ့္အေဖမရွိတဲ႕ဒီသားသမီးေတြနဲ႕ဘဝကိုရင္ဆိုင္ရတာ
ဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းရွာမလဲလို႕ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႕အေမလို႕ေနတက္ဖို႕ကၽြန္မၾကိဳးစားခဲ႕တယ္။လူေတြ
အၿမင္ဘယ္ေလာက္ပဲနိမ္႕က်တဲ႕အလုပ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မနိဳင္ငံရပ္ၿခားမွာအလုပ္မေရြးနိဳင္ခဲ႕ဘူး။

ဘဝတူနိဳင္ငံၿခားသားေတြက ႕ကၽြန္မနားမလည္တဲ႕ဘာသာစကားေတြနဲ႕ကၽြန္မကိုအတင္းေၿပာ
ၿပိးရယ္ေမာၾကတဲ႕ဒဏ္ေတြကို မၿမင္ဟန္ေဆာင္ၿပိးရွက္စိတ္ေၾကာင့္အေသြးအသားေတြတဆက္ဆက္ ္တုန္နာက်င္ခဲ႕ရတယ္။ဘဝကိုၾကံဳသလိုၿဖတ္သန္းၿပိးရွာရသမွ်စုေဆာင္းမၿမင္တာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ႕အေမနဲ႕
ေမာင္နွမေတြကိုစာမွန္မွန္ေရးၿဖစ္ေနရံုမွအပကၽြန္မအေတြးေတြထဲမွာတၿခားဘာမွမရွိခဲ႕ဘူး။ဘဝကိုေငြနဲ႕
ၾကည့္ၿပီးဆံုးၿဖတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ကၽြန္မအတြက္အဲဒီေငြေနာက္လိုက္ေနရတာေမာလို႕ ေမာမွန္မသိခဲ႕ရဘူး။

အခ်ိန္တန္အေမနဲ႕မိသားစုေတြအတြက္ကၽြန္မပိုက္ဆံေတြပို႕ေပးၿပိးကၽြန္မၿဖစ္ေစခ်င္သလိုအိမ္ၾကိး
အိမ္ေကာင္းတစ္ခုၿဖစ္ေအာင္လုပ္။တစ္ခ်ိန္လံုးသူမ်ားလက္ညိဳးညြန္ရာေရၿဖစ္ေစရတဲ႕အေမအတြက ္တစ္လွည့္ၿဖစ္ေစရမယ္ဆိုတဲ႕အသိနဲ႕အၿပည့္အစံုလိုေလေသးမရွိေအာင္ေထာက္ပံ႕ခဲ႕တယ္။ကၽြန္မကိုယ္ တိုင္ကေတာ့လိုခ်င္သေလာက္ရည္မွန္းခ်က္မၿပည့္ေသးေတာ့မၿပန္ၿဖစ္ခဲ႕တာနွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေရာေပါ့။ ရင္ထဲမွာေလာင္ေနတဲ႕မီးေတြအတြက္ၾကိဳးစားလိုက္ရတာလူကေနေငြေနာက္လိုက္တဲ႕ႏြားဘဝၿဖစ္မွန္းမ
သိၿဖစ္ခဲ႕ကၽြန္မ။အခ်ိန္တန္ရင္ရင္ဆိုင္ခ်င္တဲ႕သူေတြေရွ႕မွာကၽြန္မမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္နိဳင္ဖို႕ၾကိဳးစားေနလို႕
ဘုရားတရားနဲ႕အေမဆိုတာကၽြန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာရွိေနေပမယ့္ကၽြန္မရဲ႕မေက်နပ္မွဳေတြမာနေတြေၾကာင့္အမွန္
မၿမင္နိဳင္ခဲ႕ဘူး။အေမ႕အတြက္လိုေလေသးမရွိေအာင္အၿပည့္အစံုထားခဲ႕ေပမယ့္ကၽြန္မအေမနဲ႕ေတြ႕ဖို႕
လည္းမၾကိဳးစားခဲ႕ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႕ရင္ထဲကအမုန္းေတြအတြက္မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ၾကိဳးစားခဲ႕တာအခုဆိုကၽြန္မရဲ႕
ေမြးရပ္ကအေမနဲ႕အတူစြန္႕ခြာခဲ႕တာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ႕အမိေၿမကိုေၿခခ်ဖို႕အတြက္လံုေလာက္တဲ႕စိတ္ေက်
နပ္မွဳရၿပီမို႕ကၽြန္မၿပည္ေတာ္ၿပန္အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ႕တယ္ေလ။အေမနဲ႕မေတြ႕ၿဖစ္တဲ႕(၁၅)နွစ္လံုး
လံုးမွာအေမကေတာ္ေတာ္ကိုအိုစာေနၿပီပဲ။အေမကိုေတြ႕ေတာ့ကၽြန္မမထိန္းနိဳင္စြာငိုၿပိးေၿပးဖတ္မိေပမယ္႕
့္အေမကေတာ့တည္ၿငိမ္စြာပဲကၽြန္မရဲ႕ေက်ာၿပင္ကိုပြတ္သက္ရင္းမ်က္ရည္ေတြကိုသူတ္ေပးရွာတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္လိုအေမရင္ခြင့္မွာငိုေၾကြးေနမိတဲ႕အသက္(၄၀)သမီးၿဖစ္သူကိုအေမအသက္(၇၀)နီး
ေနၿပီၿဖစ္တဲ႕အေမကမ်က္ရည္မက်ပဲကၽြန္မကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာၾကည့္ရင္းအေမဆီမွာၿပည့္ဝေနၿပီၿဖစ္တဲ႕
တရားေတြကိုကၽြန္မခန္႕မွန္းလိုက္မိတယ္။

တစ္ခ်ိန္လံုးမခံခ်င္စိတ္ေတြမာနေတြနဲ႕ အေဝးမွာပူေလာင္ခဲ႕ရတဲ႕ကၽြန္မအတြက္ည
အိပ္ခ်ိန္ေတြေတာင္မၿငိမ္းခ်မ္းခဲ႕ပါဘူး။အၿမဲပူေလာင္ေနၿပီးအလုပ္ၿပီးအလုပ္၊ေငြၿပီးေငြေနာက္လိုက္ေနရတဲ႕
ကၽြန္မမိသားစုတစ္ခုတည္ေထာင္ဖို႕လည္းစိတ္ကူးမရွိခဲ႕ဘူးေလ။အေပ်ာ္ဆိုတာလက္တစ္ကမ္းမွာရွိေနတက္
္တဲ႕တိုင္းတစ္ပါးမွာကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္းေနတက္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႕ သူမို႕အရာအားလံုးဟာကၽြန္မအတြက္
္္ေဝးၿမဲေဝးေနခဲ႕ရတယ္။မိသားစုဆိုတာကၽြန္မနဲ႕ေမာင္နွေတြ၊အေမရယ္ေနာင္တိုးတက္လာတဲ႕ကၽြန္မရဲ႕တူ၊
တူမေလးေတြရယ္ဒါေတြအားလံုးကၽြန္မရဲ႕တစ္ခုထည္းေသာ စိတ္ရွိရာအသိုက္အၿမံဳေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္မခံစားခဲ႕ရတဲ႕ နာက်င္မွဳမ်ိဳးကၽြန္မရဲ႕အသိုင္းဝိုင္းမွာထပ္မခံရေစဖို႕ ကၽြန္မဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႕ရင္းၿပိးၾကိဳးစားခဲ႕ ရတယ္အခုဆိုကၽြန္မလိုခ်င္တဲ႕အေနအထားေရာက္ေအာင္ပဲရရွိခဲ႕တယ္ေလ။အဲဒီအတြက္ကၽြန္မေက်နပ္
ေနတယ္။ဂုဏ္ယူေနမိတယ္။

................................................။..............................................

ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္းခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဝါက်င္က်င္ရွပ္ အကၤိ်ဝတ္ထားတဲ႕အဲဒီလူကကၽြန္မနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
လက္စားေၿခခ်င္မိတဲ႕လူတဲ႕လား။ကၽြန္မၾကိဳးစားခဲ႕တဲ႕အဲဒီၿပိဳင္ဖက္လူအတြက္ကၽြန္မမွာေတာ့မာနေတြ၊အပူ
ူေတြနဲ႕အရိပ္ရိပ္ေလာင္ကၽြမ္းခံရၿပိးအပူမီးကိုပူေနလို႕ ပူေနမွန္းမသိေလာင္ၿမိဳက္လို႕ေလာင္ၿမိဳက္ေနမွန္းမသိ စက္တစ္ခုလိုသံပက္ေပးၿပိးလွဳပ္ရွားခဲ႕ရတဲ႕ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ကအဲဒီလိုစုတ္ပ်က္
သတ္ေနတဲ႕အေနအထားနဲ႕တဲ႕လား။တစ္ဖက္သက္နိဳင္ပြဲၾကီးမ်ိဳးေတာ့ကၽြန္မမလိုခ်င္ခဲ႕ဘူး။ဒါေပမယ့္
ဘာရယ္မဟုတ္ကၽြန္မရင္ထဲမွာေက်နပ္မိတယ္။အားရမိတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ၾကိဳးစားမွဳေတြေၾကာင့္အခုဆို
ကၽြန္မအတြက္လက္ညိဳးညြန္ရာေရၿဖစ္ေနခဲ႕ၿပီေလ။ဟိတ္ဆိုတိတ္ၿဖစ္ေနတဲ႕အေနအထားမ်ိဳးနဲ႕ကၽြန္မအတြက္
္ေနရာတစ္ခု စိတ္ၾကိဳက္ဖန္တီးနိဳင္ခဲ႕တယ္။အဲဒါေတြကကၽြန္မရဲ႕ၾကိဳးစားမွဳရလဒ္ေတြေလ။

အခုလိုအခ်ိန္မွာကၽြန္မေမွ်ာ္မွန္းထားသလို စိတ္ၾကိဳက္ရယ္ေမာခြင့္ဟားတိုက္ခြင့္ရေနပါလွ်က္နဲ႕ ကၽြန္မနွဳတ္ခမ္းေတြကတင္းတင္းေစလို႕။ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မနားမလည္နိဳင္ခဲ႕ဘူး။ဟားတိုက္ရယ္ေမာ ၿပစ္လိုက္ဖို႕အတြက္ကၽြန္မအခြင့္အေရးေတြ အေနအထားေတြအၿပည့္အဝရွိေနခဲ႕ပါလွ်က္နဲ႕ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာ ဘယ္အတြက္ရယ္ေၾကာင့္မ်ားမ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနရပါလိမ္႕။အဆက္ဆက္တုန္ရီေနတဲ႕သူနွဳတ္ခမ္းေတြက
စကားတစ္ခြန္းကိုလဲကၽြန္မၾကားခ်င္ေနမိၿပန္တယ္။ဒါေပမယ့္ဘာစကားတစ္ခြန္းမွမဆိုၿဖစ္တဲ႕သူဆီကကၽြန္မ
ဘာမွမၾကားၿဖစ္ခဲ႕ေပမယ့္နားလည္နိဳင္တဲ႕သူ႕မ်က္ဝန္းကအဓိပၸါယ္ေတြကိုပံုေဖာ္ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ႕ေပမယ့္
ကၽြန္မကပဲညံ႕လို႕လားသူကပဲလွ်ိဳဝွက္နိဳင္လြန္းလို႕လားကၽြန္မဘာသာမၿပန္တက္ခဲ႕ဘူးေလ။

နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွတစ္ေခါက္ၿပန္ၿဖစ္တဲ႕ ကၽြန္မအတြက္အမိေၿမနဲ႕အတူတစ္ခ်ိဳ႕
လူေတြကိုလည္းကၽြန္မမမွတ္မိသလိုသူတို႕ေတြကလည္းကၽြန္မကိုမမွတိမိၾကဘူးေလ။ကၽြန္မအေၾကာင္း
ေတြၾကားတဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကမိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕သတိၱရွိတဲ႕စြန္႕စားခန္းရယ္လို႕
လဲခ်ီးမြန္းေနၾကၿပန္တယ္။ၾကိဳးစားမွဳတစ္ခုရလဒ္ေပၚမွာမနာလိုသူေတြရဲ႕အတင္းစကားေတြကို
လဲၾကားေနရတယ္။ကၽြန္မရင္ထဲေနွာင့္က်ိရွဳပ္ေထြးေနတာကလြဲၿပီးကၽြန္မအေတြးေတြထဲမွာကၽြန္မရဲ႕
လုပ္ရပ္ေတြမွားသလားမွန္သမားေဝခြဲမရခဲ႕ဘူး။ၿဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ႕အေနအထားေရာက္ေအာင္ရုန္းကန္ခဲ႕
ရတာအဲဒီလိုအေနအထားေရာက္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ကၽြန္မမွာဘာကိုအလိုမက်မွန္းမသိဘာေတြလိုအပ္
ေနေသးလဲမသိရင္ထဲမွာေတာ့တစ္စံုတစ္ခုထုပ္ယူခံလိုက္ရသလိုယာလာဟင္းလင္းၿဖစ္က်န္ခဲ႕ရတယ္
္ေလ။အဲဒီအခ်ိန္အခ်ိန္အသက္အရြယ္(၄၀)ေက်ာ္ကေပါ့။။

...................................။..............................................

အခုေတာ့ကၽြန္မအသက္အရြယ္(၆၀)ၿပည့္ၿပီးၿပီးေလ။ငယ္စဥ္ကဘာရယ္မဟုတ္ထားခဲ႕တဲ႕
မာနေတြမခံခ်င္စိတ္ေတြေၾကာင့္ၾကိဳးစားခဲ႕ရတာေတြ၊ရုန္းကန္ခဲ႕ရတာေတြနဲ႕ေမာပန္းလို႕ေမာပန္းရမွန္းမသိ၊
နာက်င္လို႕နာက်င္ရမွန္းနားမလည္ခဲ႕ဘူး၊ငယ္ရြယ္စဥ္ကမိုက္မိုက္မဲမဲဆံုးၿဖတ္တယ္လို႕ေၿပာမလားစြန္႕စြန္႕
စားစားလုပ္နိဳင္ခဲ႕တယ္လို႕ေၿပာမလားအမိေၿမကိုအၿပိးပိုင္စြန္႕ၿပိးတိုင္းတပါးသားခံယူမိတဲ႕ကၽြန္မ။အခုေတာ့
ကၽြန္မအလိုခ်င္ဆံုးဆႏၵတစ္ခုကိုေၿပာပါဆိုရင္ကၽြန္မေမြးရပ္ေၿမမွာေခါင္းခ်ခ်င္မိတယ္။ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုမ
ွမၿဖစ္နိဳင္တာေသခ်ာေနၿပီဆိုတာသိရေတာ့ကၽြန္မအတြက္ေနာင္တအၿပင္ဘာမွမတက္နိဳင္ခဲ႕ဘူး။
ကၽြန္မအတြက္မိသားစုဆိုတာရွိခဲ႕တယ္ဆိုေပမယ့္ခုေနခါမွာေတာ့ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲပါပဲ။အနားမွာတိုးတိုး
ေဖာ္ရယ္လို႕တိုင္ပင္ေဖာ္လဲတစ္ေယာက္မွရွိမေနၿပန္ဘူး။ကံေကာင္းေထာက္မစြာအသက္ရြယ္ၾကီးရင္းေနၿပီၿဖစ္တဲ႕
ကၽြန္မရဲ႕အေမကလည္းၿပဳခဲ႕ဖူးတဲ႕သူမရဲ႕သီလေကာင္းမွဳေၾကာင့္အသက္(၉၁)ရွိေနၿပီၿဖစ္တာေတာင္
က်န္းမာစြာအသက္ရွင္ရွိေနဆဲပါ။ဒါေပမယ့္အေမရဲ႕နားမွာေၿခဆုပ္လက္နယ္ၿပဳစုဖို႕အခြင့္အေရးမရနိဳင္ဘူး။
တစ္ခါတစ္ခါအလည္ၿပန္ၿဖစ္ေနေပမယ့္အေမနားမွာ ကၽြန္မလက္ပြန္းတတီးေနခြင့္ဆံုးရံူးခဲ႕ရၿပီ။

ကၽြန္မရဲ႕ၾကိဳးစားမွဳေၾကာင့္အေမ အပူပင္ကင္းကင္းနဲ႕အေမလွဳတန္းခ်င္တဲ႕အရာေတြကို
စိတ္ၾကိဳက္လွဴတန္းနိဳင္ခြင့္ရတာတစ္ခုကလြဲရင္ကၽြန္မဘာမွအေမကိုအနီးကပ္ၿပဳစုေရွာက္ေလွ်ာက္ခြင့္
မရခဲ႕ပါဘူး။အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႕ အေမကကၽြန္မအတြက္ဘယ္ေတာ့မွမ်က္ရည္က်ၿခင္းမရွိခဲ႕ဘူး။ သူမရင္ထဲမွာအသက္ရြယ္ရေနၿပီၿဖစ္တဲ႕ ကၽြန္မအတြက္လည္းစိုးရိမ္ပူပန္မွဳေတြအၿပည့္ရွိေနေပမယ့္ဘယ္သ ူမၿပဳမိမိမွဳဆိုတဲ႕အတိုင္းကၽြန္မရဲ႕ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္အခုေတာ့ကၽြန္မတစ္ေယာက္ေသြးခ်င္းေတြရဲ႕
ေဝးရာဟိုးအေဝးဆံုးမွာတစ္ေယာက္ထည္းတစ္ကိုယ္တည္းအေဖာ္မဲ႕ေနရၿပီေလ။အပင္ပန္းခံၾကိဳးစားခဲ႕သ
ေလာက္ရရွိခဲ႕တဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးေတြနဲ႕အတူကၽြန္မၿပန္ေပးလိုက္ရတဲ႕အရာေတြကလည္းအဆမတန္ပါလားလို႕
ေတြးေနမိရင္းကၽြန္မၿဖစ္နိဳင္မယ္ဆိုရင္ဟိုးလြန္ခဲ႕တဲ႕အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလာက္ကစၿပီးၿပန္ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ႕မယ္
ဆိုရင္ကၽြန္မရင္ထဲကအမုန္းေတြနားက်ည္းမွဳေတြကိုကၽြန္မဘယ္လိုမ်ားရင္ဆိုင္ခဲ႕ခ်င္လဲဆိုတာခုအေနအ
ထားနဲ႕ေတာင္ကၽြန္မၿပန္လည္မေတြးတက္ေသးပါလားဆိုတာကၽြန္မကိုကၽြန္မေတြးမိေနရင္းးးးးးး။ၿပန္လည္
္ဆန္းစစ္ေနမိရင္းးးးးးးးး။တစ္ခုလိုခ်င္ရင္တစ္ခုစြန္႕လြတ္ရတဲ႕ေလာကဓံရဲ႕သေဘာတရားကို ေတြးေတာေနမိရင္းးးးးးး။စြန္႕လြတ္လိုက္ရတဲ႕ပမာနနဲ႕ရရွိလိုက္တဲ႕ပမာနကိုနွိဳင္းယွဥ္ခ်ိန္ဆေန မိရင္းးးးးးးးးးးးးး။တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႕အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးမွာကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္း အေတြးေတြနဲ႕ခ်ာခ်ာလည္ပတ္ေနမိရင္း................။


......................။................................။..............................။..................................။.............................
(ကၽြန္မရဲ႕ကိုတ္ိုင္ေရးဝထၳဳေလးအား အားေပးၾကတဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ပတ္ဝန္က်င္ရွိသက္ရွိသက္မဲ႕

ေတြနဲ႕အတူ ထာဝရေပ်ာ္ရြင္နိဳင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳရင္း..

Written By Anglehlaing )

Posted in: