ေမွာင္ေနတဲ႕ အလင္း

တကယ္ဆို

ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႕တာ..

ျပကၡဒိန္ တခု မဟုတ္ပါဘူး  သကၠရာဇ္ တခုပါ

နွလံုးသားဆိုတာ

လက္ျပတဲ႕ အတတ္ပညာကို

မကၽြမ္းက်င္ပဲ ခ်စ္ျခင္းကိုပဲ စတင္သူ

ဒါေၾကာင့္လဲ ပညာမစံုေတာ့ သူခဏခဏ နာက်င္ရတာေပါ့...

ျပန္ရပါေစလို႕

မရည္ရြယ္ေပမယ့္..

ရလာနိုးနိုးဆိုတဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ... ရိုက္သတ္လိုက္တယ္

တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့

ေသသြားတာက ခံစားမူ ျဖစ္သြားတယ္

အမူကိုက တရားခံ မရွိခဲ႕ဘူး

သူတလို ငါတမင္းနဲ႕

အခ်င္းမ်ားမႈေတြပဲ ရွိခဲ႕တာ

အနွစ္မရွိတဲ႕

ေဗဒါဆို ... ခ်စ္ပါလို႕ မေတာင္းခံသင့္ခဲ႕ဘူး

အသိတရားမဲ႕ေနတဲ႕  အျပံဳးနဲ႕

နွလံုးသားေတြကိုမွ စေတးခံရမယ္တဲ႕လား..

ေခတ္သစ္ အစားက်ဴးတဲ႕

အသဲစားဘီလူးေရ.... အခ်စ္ဆိုတာ

စက္ရံုထုတ္ ပစၥည္းေတြလိုေတာ့ လိုသေလာက္ မရဘူး...

ပုတ္သင္ညိဳ အလိုက်

ကိုယ္မွ ေခါင္းမညိမ္႕တက္ခဲ႕တာ..

လူၾကိဳက္မ်ားတဲ႕ ေဖာ္ျမဴလာဆိုတာ ကေလးေတာင္ လုပ္တတ္တယ္

ကိုယ္က အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားမို႕

ထင္သလိုမျဖစ္တဲ႕အခါ  အႏၱရယ္ေတြ ထမ္းထားရတဲ႕မင္း..

ကိုယ့္ၾကိဳးကြင္းနဲ႕ ကိုယ္   ဘယ္ျပန္အမိခံခ်င္ပါ့မလဲ

ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းကိုေခါက္ ..

ေနာက္ေတာ့ ျပန္မေလွ်ာက္ေလနဲ႕

ရွိသမွ် လမ္းေတြဟာ မင္းအတြက္ေတာ့ ျပန္လမ္းမဲ႕ ေတြၾကီးပဲ…

အနွစ္မရွိပဲ အခ်စ္အခ်စ္လို႕

ခဏခဏ မေအာ္ေနနဲ႕

ေခတ္သစ္ဓါးျပေတြက ဘဝကိုမွ လိုခ်င္ၾကတာ ..

ဖန္တရာ ေထေနတဲ႕ အေတြးနဲ႕

လမ္းေဟာင္းကိုပဲလိုက္ ..

ေက်းဇူးျပဳၿပိးေတာ့  ဆက္မမိုက္ပါနဲ႕ေတာ့…

ဖြာခနဲ လြင့္က်ေနတဲ႕ …ဂုဏ္သိကၡာေတြ နွေျမာဖို႕ေကာင္းပါတယ္

ငါးေၾကာ္ ..မၾကိဳက္တဲ႕ေၾကာင္လို

သူေတာ္ေယာင္ေဆာင္ ..

ဒါေၾကာင့္  နင္…. ေမွာင္ေနတာ။

အိန္ဂ်ယ္လိွဳင္

7.23 pm (Austria)

Saturday, March 16, 2013

Posted in: ကဗ်ာ