တစ္ညတာ ေနရာ

ပင္လယ္ၿပင္ရဲ႕ တဝုန္းဝုန္း လိွဳင္းေတြနဲ႕အတူ ကမ္းစပ္ကို လာရိုက္တဲ႕ ၾကက္ခြပ္ လွိဳင္းေလးေတြကို သူမက ေၿခေထာက္နွင့္ ထိရံုေလး ေဆာ့ကစားေနသည္။ ေလအလြင့္မွာ သူမနားသယ္စပ္က ဆံႏြယ္တစ္ခ်ိဳ႕က ထံုးဖြဲ႕မွဳေအာက္မွ ရုန္းထြက္လာသလို အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဆံႏြယ္တစ္ခ်ိဳ႕က ကပိုကရိုနဲ႕ သူမရဲ႕ ရင့္က်က္ေသာ အလွကို ပံ႕ပိုးေနသလိုပင္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္ကို အေတာ္ၾကာမွ " အဆင္ေၿပတယ္ ေနေကာင္းတယ္မလား " လို႕ခပ္တိုးတိုး အေမးကို ေခါင္းၿငိမ္လို႕ ၿပန္ေၿဖေတာ့ သူမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားမွာ ေၿပာစရာ စကားလံုးေတြ မရွိေတာ့သလို။ သူနဲ႕ တစ္ေန႕ ၿပန္ဆံုမယ္ မထင္ထားခဲ႕သလို ယခုေနရာမ်ိဳးမွာ ဆံုၿဖစ္ၾကမယ္လို႕ ပိုလိုေတာင္ မထင္ထားတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္။

" ကုမၸဏီရဲ႕ အစည္းေဝးတစ္ခုကို ဒီမွာ လုပ္လို႕ေလ နိုင္ငံၿခားက ဧည့္သည္တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပါတာေၾကာင့္..." လို႕သူမက ကၽြန္ေတာ္မေမးေသာ သူမေရာက္လာၿခင္းအေၾကာင္းကို သူမဘာသာ ေရရြတ္သလို ေၿပာေနၿပန္သည္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ ကၽြန္ေတာ္နားနဲ႕ မဆန္႕ေအာင္ပဲ သူမရဲ႕ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြက အံ႕မခန္းပါပဲ။ စီးပြားေရး နယ္ပယ္မွာ သူမကို မသိသူ မရွိေလာက္ေအာင္ သူမရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္က ထင္ရွားလြန္းလို႕ သူမအေၾကာင္း ၿဖစ္နိုင္လွ်င္ မေၿပာပဲေနေလ့ရွိေသာ ေမေမကပင္ ထုတ္ေဖာ္ေၿပာရေလာက္ေအာင္ပဲ သူမက ထူးခၽြန္ထက္ၿမတ္သူပင္။ " စာေတြေရးေနတုန္းပဲလား " လို႕ ခပ္တိုးတိုးေမးေတာ့ " အင္း " လို႕ တစ္ခြန္းထဲသာ ေၿဖရင္း ကၽြန္ေတာ္သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွာေဖြေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ညံ႕ဖ်င္းမွဳေၾကာင့္လား၊ သူမရဲ႕ လိွဳဝွက္နိုင္မွဳ ေၾကာင့္လား၊ မသိ အခ်ည္းအနွီးသာ ၿဖစ္ရသည္။

တစ္ကယ္ဆို သူမေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ တစ္ခ်ိန္က စာေပကို ရူးသြပ္ခံုမင္ခဲ႕ၾကဖူး သူမ်ားၿဖစ္သည္။ သူမကပင္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ေစာစြာ မဂၢဇင္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ အသိမွတ္ၿပဳ ေဖာ္ၿပၿခင္း ခံခဲ႕ရသူေလ။ အခုေတာ့ စာေပေလာကဆိုတာ သူမနဲ႕ အေဝးၾကိး ေဝးေနေရာေပါ့ေလ။ တစ္ခ်ိန္က သူမပစ္ခ်ထားခဲ႕တဲ႕ ဘဝမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနသားက်ေနသူပီပီ သူမလိုေတာ့ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြေနာက္ မလိုက္ပါခဲ႕သူပီပီ ခုခ်ိန္ထိ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕က ရုန္းမထြက္ နိုင္ေသးသူေပါ့။ ေမေမနဲ႕ သူမရဲ႕ ပဋိပကၡၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္နွလံုးသားက ေၿမဇာပင္။ သူမေအာင္ၿမင္ေလေလ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို အၿပစ္တင္လို႕ ဆူလို႕ ေကာင္းေလေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမလို ဝါသနာကို ေက်ာခိုင္းရေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ မၿပတ္သားသူ တစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရူးသြပ္မွဳတစ္ခုကို ခုခ်ိန္ထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ ဖမ္းထားေနဆဲ အေၿခေန။

သူမကေတာ့ တစ္ခ်က္ေတာင္ လွည့္ၾကည့္ေဖာ္မရ ေအာင္ကိုပဲ ၿပတ္သားလွစြာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူမရဲ႕ ဝါသနာကိုပါ အၿပိးတိုင္ စြန္႕လြတ္ခဲ႕ၿပိး ေစ်းကြက္ဆန္ဆန္ပဲ သူမက အရာရာကို တြက္ခ်က္ေနတက္ၿပီေလ။ " စာေတြ ၿပန္ေရးဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူးလား.. အစီစဥ္ မရွိေတာ့ဘူးလား..." လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ သူမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကို ရယ္ေမာရင္း " အနုပညာဆိုတာ ရိုးသားမွဳ အရင္းခံရွိေနမွ အခုေန စာၿပန္ေရးမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းထဲမွာေရာ အသိထဲမွာပါ ရိုသားေနမယ္ မထင္ဘူးေလ " တဲ႕။ " The Best Seller တစ္ေယာက္ၿဖစ္ဖို႕ပဲ စိးပြားေရး ဆန္ဆန္ လုပ္မိမယ္ ထင္တယ္ " လို႕ အရယ္တဝက္နဲ႕ ေၿဖသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို သူမက ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း " အရင္အတိုင္းပဲ ေခါင္းမာေနတုန္းပဲေပါ့ " လို႕ ေၿပာေတာ့ " ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ရုန္းထြက္ခ်င္တာေတာင္ ထြက္လို႕မရနိုင္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္ "လို႕ ၿပန္ေၿဖေတာ့ သူမက မ်က္နွာလြဲရံုမက စကားလမ္းေၾကာင္းပါ လြဲဖို႕ ၿပင္သည္။

" အန္တီနဲ႕ေရာ အဆင္ေၿပရဲ႕လား "လို႕ သူမကေမးေတာ့" အင္း ေမေမနဲ႕က ဒီလိုပါပဲ "လို႕ ေၿဖရင္း ေမေမနဲ႕ စကားမ်ားၿပိး သံုးနွစ္ေလာက္ အိမ္ေပၚမွဆင္းၿပိး ယံုၾကည္ရာ ရြက္လြင့္ခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္း သူမ သတင္းၾကားတယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႕ ေတြးမိသည္။ သူမလို အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးက တရွိန္ထိုး ေအာင္ၿမင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလလြင့္လို ေကာင္းေနေတာ့ ေမေမခမ်ာ သားေယာက္်ားေလး ၿဖစ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အေပၚမွာ အားကိုးမွဳ မၿပဳနိုင္ပဲ ညီမေလးကိုသာ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးထဲ မရမက သြင္းရင္း အလိုမက်တိုင္း ေဘးထြက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကို အၿပစ္ေတြ တင္ၿပိးရင္းတင္လို႕ေလ။ စီးပြားေရး ေလာကသား အခ်င္းခ်င္းမို႕ သူမရဲ႕ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြ ၾကားတိုင္း ေမေမက သူရဲ႕ မေက်နပ္မွဳေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေပၚသို႕ ဖြင့္ခ်ရန္လိုသူ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမ ဆႏၵမွန္သမွ် ၿငင္းဆန္လိုက္ရမွ အရြဲ႕တိုက္ရမွ ေက်နပ္သူ ဒီလိုနဲ႕ မေက်လည္မွဳေတြက သားအမိနွစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ကာလ အခိုက္အတန္႕ထိ ေဝးသြားေစခဲ႕ၿပီး မနွစ္က ေမေမက်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်ိဳ႕တဲ႕လာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚ ၿပန္ေရာက္ခဲ႕သည္။

အိမ္ေပၚေရာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မွဳတစ္ခုကို လြတ္ခ်ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရူးသြပ္မွဳကို အားမေပးသလို အရင္လို ရွဳပ္ခ်မွဳလဲ သိပ္မလုပ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝါသနာပါရာ စာေရးၿခင္း၊ ကဗ်ာေရးၿခင္းကို ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္နိုင္ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း နယ္ပယ္က်ဥ္းလွေသာ စီးပြားေရး အသိုင္းဝိုင္းတြင္ သူမရဲ႕ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြ ၾကားရတိုင္း ေမေမကေတာ့ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ၾကည့္တက္သူ ၿဖစ္လာခဲ႕သည္။ " သူမ်ား သားသမိးေတြမ်ား ဘဝနာတက္သလို စိတ္ဓါတ္လည္း ၿပင္းထန္လို႕ ၾကိဳးစားရမွန္း နားလည္တယ္ အိမ္က ငါေမြးထားတဲ႕ သားက ငါေသြးမွ ပါရဲ႕လား မသိ နာရေကာင္းမွန္း၊ ၾကိဳးစားရ ေကာင္းမွန္း၊ နားမလည္ဘူး ရယ္ "လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို သူမနဲ႕ နွိုင္းယွဥ္ကာ အၿပစ္ေတြ တင္ေနတက္ၿပန္သည္။ ေမေမရဲ႕ ေဒါသေတြထဲမွာ သူမကို နွစ္သက္ သေဘာက်တဲ႕ အရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ ပါဝင္ေနတာ ၿမင္ရတိုင္း ဟိုးယခင္က ေမေမသာ စကားမကၽြံခဲ႕ရင္ ဆိုတဲ႕ အသိေလး ကၽြန္ေတာ္ရင္သို႕ ၿပင္းၿပင္းရွရွ တိုးဝင္ခဲ႕ရသည္။

တစ္ကယ္တမ္း ေမေမသာ အစိုးရိမ္ မလြန္ခဲ႕ဘူး ဆိုရင္ သူမရင္ထဲက နူးညံ႕တဲ႕ စိတ္ထားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ စာေပေပၚ ခ်စ္ၿမတ္နိုးတဲ႕ ယံုၾကည္တဲ႕ စိတ္ေလး အခုလို ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕လည္း ေတြးေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အထင္ အရာရာဟာ ေနာက္က်ၿပိးမွ ရတဲ႕ ေနာင္တလိုပဲ ဘာမွမတက္နိုင္ခဲ႕ဘူးေလ။ သူမဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္ စြဲလန္းမိတဲ႕ အရာတစ္ခ်ိဳ႕ ရွာေဖြလို႕ မေတြ႕ရေတာ့တာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ၾကီးမားေသာ ရတနာ တစ္ခ်ိဳ႕ က်ေပ်ာက္သြား ရသလိုပင္။ ယခုလည္းၾကည့္ေလ စာေရးဖို႕ တိုက္တြန္းမိတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ႕ ေၿပာစရာ စကားမဲ႕သြားေအာင္ သူမက အကြက္ေစ႕ေနလိုက္တာ အရာရာ အနုပညာ မဆန္ပဲ ေစ်းကြက္ သေဘာတရား ဆန္ေနတာေတြမ်ား ေမေမ တစ္ေယာက္သိရင္ ေက်နပ္ အားရကာ ကၽြန္ေတာ္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ေနအံုးမယ္ ထင္ပါတယ္ေလ။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ႕ သူမရင္ထဲက အနုပညာ တစ္ခ်ိဳ႕ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေစခ်င္မိတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရင္တြင္းဆႏၵ တစ္ခုက ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေပါက္လာနိုင္တာ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။

သူမမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစား၊ အားက်ခဲ႕ရတဲ႕ အနုပညာ အရည္ခ်င္းေတြ ရွိေနခဲ႕ပါလွ်က္နဲ႕ သူမက စြန္႕လြန္ပစ္နိုင္ခဲ႕သူ တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္းေနတဲ႕ အနုပညာ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သူမကပဲ ေဖာ္ထုတ္ေစခဲ႕ၿပီး သူမကေတာ့ သူမရဲ႕ အနုပညာကို ကိုယ္တိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစခဲ႕တဲ႕သူ။ တည္ၿငိမ္ၿခင္းေတြ အၿမဲရွိေနတက္တဲ႕ သူမမ်က္နွာေလးက အခုေတာ့ တစ္စံု တစ္ခုကို အလိုမက်သလို စိတ္ရွဳပ္ေနသလိုလိုနဲ႕ အနည္းငယ္ မာထန္လို႕ေနသည္။ ဟိုးယခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကဗ်ာေတြ အတူရြတ္၊ စာေရးဆရာၾကီးေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို အၿပန္လွန္ ေဆြးေႏြး၊ ဘာသာၿပန္ စာအုပ္ေတြကို အၿမင္ေတြ ဖလွယ္ခဲ႕တဲ႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေရာင္ေတြ လက္ေနတက္တဲ႕ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုရိပ္မ်ိဳး ရွာလို႕ မေတြ႕နိုင္ေတာ့။

သူမထံမွ "ဘယ္ေတာ့ ၿပန္မွာလဲ ဒီမွာ ၾကာအံုးမွာလား "လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ေမးေတာ့ "အင္း ၾကာအံုးမယ္ စိတ္ေၿပလက္ေပ်ာက္ ကဗ်ာေလး စာေလး ေရးၿဖစ္ေအာင္ ထြက္လာတာဆိုေတာ့ ေနၿဖစ္အံုးမယ္ ထင္တယ္ " လို႕ေၿဖေတာ့ သူမက ခပ္သြပ္သြပ္ပင္ " အင္း...ေကာင္းပါတယ္" တဲ႕ေလ။ " နဒီ ကေတာ့ မနက္ (၈)နာရီေလာက္ဆို ရန္ကုန္ၿပန္မယ္ အလုပ္နဲ႕ လာတာဆိုေတာ့ ၾကာၾကာ ေနလို႕ မရဘူးေလ အခုလည္း ပေရာဂ်က္ အသစ္အတြက္နဲ႕ နိုင္ငံၿခားက ဧည့္သည္ေတြလာလို႕ ဒီမွာ စီစဥ္ၿဖစ္သြား တာဆိုေတာ့ " ေၿပာရင္းသူမက ေၿပာလက္စ စကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မဆိုၿဖစ္ပဲ ေခါင္းသာ ညိမ္႕ၿပ ၿဖစ္သည္။ " ညေန ဒင္နာပြဲ ရွိလို႕ စီစဥ္စရာေလးေတြလည္း ရွိေတာ့ နဒီ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ေနာက္တစ္ခါ မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ဆံုတဲ႕အခါ စကားေၿပာ ၾကေသးတာေပါ့ " လို႕ သူမက သိသိသာသာ နွဳတ္ဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စကားမဆို ၿဖစ္ပဲ ေခါင္းသာ တြင္တြင္ ညိမ္႕ၿပမိသည္။ သူမနဲ႕ ပတ္သတ္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေခါင္းညိမ္႕ တာတစ္ခုကလြဲရင္ က်န္တာ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေအာင္ပဲ ညံ႕ဖ်င္းလွသူပါ။

အရာရာကို သူမ စိတ္တိုင္းက် ဘဝတစ္ခုကို ခ်ယ္လွယ္နိုင္သူ ပီပီ ဦးစြာ နွဳတ္ဆက္ရင္း ေက်ာခိုင္းသြားတဲ႕ သူမေနာက္က်ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာ ၾကည့္မိရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ သူမၿဖတ္သန္းသြားရာ ကမ္းေၿခ တစ္ေလွ်ာက္က လိွဳင္းကေလးေတြက သူမရဲ႕ ေၿခေထာက္အနား ေၿပးလြႊား နွဳတ္ဆက္ ေနသေယာင္ ..။ ေၾသာ္ သူမေၿပာသလို ေနာက္တစ္ခါ ဆိုတာ မသိနိုင္တဲ႕ မေသခ်ာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုေတြ႕မွဳက ေနွာင္ အနွစ္(၅၀)ေလာက္ ၿဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႕ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေတြးရင္း ၿမင္ကြင္းထဲမွ ေပ်ာက္လုနီးနီး သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္မိသည္။ ဒီလိုပါပဲ... မေရရာတဲ႕ ယံုၾကည္မွဳတစ္ခု အသက္ရွင္ေနရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ေသခ်ာမွဳေတြ အခုိင္မာ ရရွိေနတဲ႕ သူမရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ေနရာရခဲ႕မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ညတာ ထက္ေတာ့ ပိုမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။

################

###########

######

အစဥ္အၿမဲ

ၾကိဳးစားလွ်က္...

Written By Angelhlaing

Sunday,January 22, 2012

8;09 PM(Austria)

www.angelhlaing.blogspot.com

Posted in: ၀တၳဳတို