အိမ္လြမ္းသူရဲ႕တမ္းခ်င္း

အခက္ခဲနဲ႕ ၿပသနာဆိုတာ
အေမအရိပ္ခိုစဥ္က နားမလည္ခဲ႕ေပမယ့္
အခုေတာ့ သူတို႕ေတြနဲ႕ ငယ္ေပါင္းၾကိးေဖာ္လိုေတာင္ ၿဖစ္ေနၿပီ အေမ။

ဘဝဆိုတဲ႕လမ္း
ေလွ်ာက္လွမ္းေနရင္းနဲ႕ ကမ္းမၿမင္တဲ႕
ပင္လယ္ၿပင္မွာရြက္လြင့္ရတဲ႕ တစ္ကိုယ္ထည္း သမားမို႕
လူအမ်ားနဲ႕ ဆက္ဆံရာမွာ က်င့္ဝတ္ေတြေတာင္ေမ႕ေလ်ာ့ေနၿပီ အေမ။


လမ္းမေပ်ာက္ေအာင္
မွန္းေလွ်ာက္ ေနေပမယ့္
ေလွ်ာက္ရင္း ေပ်ာက္ေနတဲ႕လမ္းေတြ
ရွာေတြဖို႕ Compass ကလည္း မကူညီနိဳင္ေတာ့
အိမ္ၿပန္ရက္ေတြ ေဝးသထပ္ေဝးခဲ႕ရၿပီေပါ့ အေမရယ္။

ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေနသားက်ေနတဲ႕ဘဝမို႕
ၿပံဳးၿပဖို႕ေတာင္ မနည္းအားယူၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ
ရယ္ေမာဖို႕ေတာင္ေမ႕ေနတက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ထည္း
စည္းဝိုင္းအၿပင္ ေရာက္ခဲ႕ရတာ ဆန္းေတာ့လည္းမဆန္းပါဘူး အေမ။

ေဝးရက္ေတြ အတြက္
ေတြးၿပိးပူေနမဲ႕ အေမရဲ႕ေသာကေတြကို
သိလွ်က္နဲ႕ အိမ္ၿပန္ဖို႕ မစဥ္းစားတဲ႕ သမီးအတြက္
မိခင္တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေမတၱာေတြနဲ႕ လႊမ္းၿခံဳၿပိး အေဝးေရာက္သမီးအတြက္
ယၾတာေခ် ေမတၱာေဝေနမဲ႕ အေမရဲ႕ပံုရိပ္ေတြၿမင္ေယာင္ရင္း အိမ္ၿပန္ခ်င္ၿပီ အေမရယ္။

ကာရံမညီညာနဲ႕ လြမ္းရတဲ႕
ညေတြမွာအေမလို႕ ခပ္တိုးတိုးညည္းမိတဲ႕ ခဏ
တာက်ိဳးတဲ႕ၿမစ္လို ဒလေဟာ စီးက်မိတဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို အေမသိရင္
ေလာဘရဲ႕ေက်းကၽြန္ၿဖစ္ဖို႕လည္စင္းခံေနရလားလို႕ အၿပစ္တင္ေစာမယ္ထင္တယ္
မတက္နိဳင္ဘူးအေမရယ္ ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ ရဲရဲေလွ်ာက္ဖို႕ ဒီေလာက္ေတာ့ ရင္းရမွာေပါ့အေမ။

Posted in: ကဗ်ာ