ထိရွလြယ္တဲ႕ မသိၿခင္း ငွက္ငယ္သို႕......

လမသာ၊ ၾကယ္မရွိတဲ႕ ညက အက်ည္းတန္ၿခင္း ကင္းလို႕

သူ႕စက္ဝိုင္း မွန္မွန္လွည့္ရင္း နံရံတစ္ဖက္ၿခားဆီက

ရွိဳက္သံေတြကို မထီမဲ႕ၿမင္ၿပဳရင္း ေလထန္ထန္ေတြနဲ႕

ေလာကကို က်ီစယ္ေနလိုက္တာ....

စာနာမွဳကင္း အၿပစ္တင္ၿခင္းကို ဥေပကၡာၿပဳေနရင္းေပါ့...

ေမွာင္ရိပ္ထဲေရာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႕

ငွက္ငယ္အဖို႕ ေႏြးေထြးတဲ႕ ခိုလံုရာ ရင္ခြင္တစ္ခု

ရွားပါးလွခ်ည္လား..ဆိုတဲ႕ အေတြးတစ္ခုပဲရေသးတယ္...

အဲဒီညက စေနမိုးတဲ႕ေလ...တစ္ညလံုးေဆြလို႕

သည္းလို႕ေကာင္းေနလိုက္တာ

ညွာတာမွဳ ရွိရေကာင္းမွန္း သူနားမလည္ရွာဘူး...

လူမသိ သူမသိ ဘဝတစ္ခု ေရစုန္ေမွ်ာ လိုက္ဖို႕

အားမေလွ်ာ့လိုက္ပါနဲ႕ ငွက္ငယ္..

မနက္ၿဖန္ေတာ့ ေရာင္နီလာနိဳင္ေကာင္းပါရဲ႕ေလ.....

ထိနာခ်က္ၿပင္းလို႕ ငါ့လမင္း ဘယ္ဆီမွာမ်ား ပုန္းေနပါလိမ္႕ေရာလို႕..

ဆီမိးခြက္နဲ႕ " လ " ေပ်ာက္ရွာတဲ႕ အဲဒီည ...

ငါကိုယ္တိုင္ ခြန္အားေတြ ခ်ည့္နဲ႕ေနလဲ

ဇြဲလံု႕လနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းေတြ ေပါင္းစည္းလို႕

ယဲ႕ယဲ႕ေလးပဲ ၿဖစ္ေနပါေစ ....

လဲက်လည္း ၿပန္ထမယ့္ " ည " လိုလူသားအေတြးမ်ိဳးနဲ႕ေပါ့..

တစ္ဝုန္းဝုန္းနဲ႕ ထန္ေနတဲ႕လိွဳင္းေတြေတာင္..

ၿမဳပ္တစ္ခ်ီ ေပၚတစ္လွည့္နဲ႕ ကမ္းကပ္နိဳင္ေသးရင္..

အတၱေတြၿခံရံ အသိစိတ္ေတြ မြမ္းမံထားတဲ႕

ဒီလူသားအတြက္ အရာရာဟာ ခြန္အားပဲ ၿဖစ္ပါေစသားလို႕

ေကာင္းကင္နဲ႕ ေၿမၿပင္၊ ပင္လယ္ၿပင္ ဗဟိုထား

ခပ္ၾကြားၾကြားေမာ့လို႕ က်ဆင္းတဲ႕ မ်က္ရည္ၿမစ္

ကႏၱာရ ပမာ ...ေၿခာက္ေသြ႕ေစရမယ္....

ေလာကဓံတရား ေတြကို ဘာသာၿပန္ဖို႕

သဘာဝ က မစဥ္းစားသလို

ေကာင္းကင္ ကလည္း အသိမွတ္မၿပဳပါဘူး...

ေၿမၿပင္ ကလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး

ပင္လယ္ ကလည္း အရာမသြင္းဘူး

သက္မဲ႕ေတြက မထိမဲ႕ၿမင္ ၿပဳနိဳင္သေလာက္.

လနွစ္ေခ်ာင္းငင္ လူ ေတြကေတာ့

ရီလိုက္၊ ၿပံဳးလိုက္၊ ဟားတိုက္လိုက္နဲ႕

တစ္ခါတစ္ခါလည္း ငိုလည္းငိုရဲ႕

တစ္ခါတစ္ေလလည္း မဲ႕ၿပံဳးေတြနဲ႕

ေသခ်ာတာေတာ့ စာေရးေနတဲ႕

ငါကိုယ္တိုင္လည္း

မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ေလ......။

9.5.2011 THU (7.36 PM )

Written By Angelhlaing ( www.angelhlaing.blogspot.com )

Posted in: ကဗ်ာ