ဂႏၱဝင္အလြမ္း

ကေလးတစ္ေယာက္လို
ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းတဲ႕ အေၿပာ၊ ၿဖဴစင္တဲ႕
မေနာေတြေၾကာင့္ ငါ့နွလံုးသား ယိုင္နဲ႕ခဲ႕ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္
မာနနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႕ မၿပင္ဆင္ခဲ႕တဲ႕ သိကၡာဆိုတာလည္း အလႊာပါး တစ္ခု အၿဖစ္နဲ႕ပါ။

ခပ္ပါးပါး ရိုက္ခတ္တဲ႕ စကားလံုးေတြက
ဒဏ္ရာေဟာင္းကို  စြတယ္ ဆိုေပမယ့္ အနာသစ္မၿဖစ္နိဳင္ေတာ့သလို
အတိတ္ဆိုတာ ၿပိးခဲ႕တဲ႕ အရိပ္ေတြမို႕ ေနာက္ေၾကာင္း ၿပန္လွည့္ဖို႕
မၿဖစ္နိဳင္ေတာ့တာ ဘယ္သူေၾကာင့္မွ မဟုတ္တဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ခံယူခ်က္ တစ္ခုပါပဲ။

ခဲမွန္ဖူးတဲ႕
စာသူငယ္လိုပါပဲ
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆိုတာကို
ေတြးေၾကာက္ေနသူမို႕ ခံစားမွဳမဲ႕ ခပ္သဲ႕သဲ႕ ဆိုရင္ေတာင္
ယဲ႕ယဲ႕ေလးေမွ်ာ္လင့္ခ်င္မိတဲ႕ အေတြးေတြနဲ႕ ညေတြက ပိုေမွာင္လာသလိုပါပဲ။


မရွိမွန္းသိေပမယ့္
အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွာေဖြမိေနတဲ႕
အသိစိတ္ေတြကိုလဲ ကိုယ္တိုင္နားမလည္ သလို
ေမွ်ာ္ေနမွန္းသိလွ်က္ ဆံုစည္းခြင့္မေပးတဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလဲ မုန္းတယ္။

အဖ်စ္ဖ်စ္နာက်င္တဲ႕
နွလံုးသားက အလြမ္းေတြက
ဒဏ္အၿဖစ္ နွိပ္စက္ၿပိး ခပ္ပါးပါးလွီးေနတဲ႕
အတၱေတြေၾကာင့္ ခံနိဳင္ရည္ဆိုတာလည္း ေဆြးေၿမ႕ေနတဲ႕ က်ဴထရံသာသာပါပဲ။

အလြမ္းၿပိး အလြမ္း
ထပ္ကာထပ္ကာ လြမ္းေနရလို႕
နွလံုးသားနံရံေတြလည္း စုတ္ၿပတ္သတ္ေနၿပီ
ေသြးေၾကာထဲက မာနေတြက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ၿပံဳးၿပိး
သတိရၿခင္းေတြကို ဟားတိုက္ ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ မဟုတ္ပဲနဲ႕ ဒီတစ္ည ပြဲစည္သြားခဲ႕ၿပန္ၿပီ။

ရိွဳက္သံေတြတိုး
အရိပ္ေတြမိုးလို႕ ခပ္တိုးတိုး ငိုညည္းရင္း
အမွတ္တမဲ႕ ေရရြတ္မိတာ ေတးသီခ်င္း မဟုတ္ပဲ
ညည္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ ၿဖစ္ေနတာမို႕ အိမ္မက္ဆိုးေတြနဲ႕ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း
မနက္ခင္းေပါင္းမ်ားစြာ အက်ည္းတန္ခဲ႕ရတာလဲ အသေခ်ၤပါပဲ။

#######################

Posted in: ကဗ်ာ