ကၽြန္မဘဝ ထဲသို႕ တိုးဝင္လာမယ့္ သူ....

အဆင္မေၿပ တာေတြနဲ႕ပဲ ၾကံဳဆံုရ တက္တဲ႕ ကၽြန္မအဖို႕ ကံေကာင္းၿခင္း ဆိုတာ အရမ္းေဝးလွတဲ႕ အရပ္ေဒသ တစ္ခုက မ်က္နွာစိမ္း တစ္ဦးလို႕ ေၿပာရမွာပါပဲ။ ၾကံဳဆံုရတဲ႕ ဘဝ ခရီးလမ္းက လည္းမေခ်ာေမြ႕ လို႕အေဝးသင္ဆိုတဲ႕ ပညာေရးေလး ေတာင္မနည္း အားယူ ၾကိဳးစားခဲ႕ ရတဲ႕သူေလ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ ရသူမို႕ အေၿပးအလႊား ရုန္းကန္ရင္း အခက္ခဲေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ခဲ႕ရတဲ႕ ေန႕ရက္ေတြ၊ ေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားရင္း အိပ္မေပ်ာ္ တဲ႕ညေတြ ဆိုတာလဲ မေနတြက္နိဳင္ ေအာင္ပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ အရြယ္ေတြ ၾကီးလာသလို စားအိုးကလည္း ၾကီးလာေပမယ့္ အလုပ္ လက္မဲ႕ ေၾကာင့္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးက မေခ်ာင္လည္လွ ဘူးေလ။

"သက္ထား သူမ်ားေတြ နိဳင္ငံၿခားထြက္ၿပိး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတာ ညည္းလည္း သြားလုပ္ပါလားေအ႕"

အလုပ္ ပိတ္ရက္ေလးမို႕ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပိး သားထြက္ လွမ္းေနတဲ႕ သီတာကို အိမ္နားက ေဒၚၿမၿမ ကလွမ္းၿပိး ေၿပာၿခင္းပါ။

"အေဒၚကလည္း နိဳင္ငံၿခား သြားတယ္ဆိုတာ လက္ထဲ ပိုက္ဆံရွိမွ ၿဖစ္မွာ သြားခ်င္တိုင္း ထသြားလို႕ ရတာမွတ္လို႕"

"ဟဲ႕ သူမ်ားေတြလဲ ဒီလိုပဲ သြားလာေနက် တာပဲေအ ညည္းက်မွေအ စကားၾကိး စကားက်ယ္ ေၿပာလို႕"

"ေဟာ္ေတာ့ အေဒၚကလည္း ကၽြန္မက မဟုတ္တာ ေၿပာပါ့မလား အေဒၚရဲ႕ ကၽြန္မလည္း သိေန၊ၿမင္ေန ၾကားေန ရတာပဲ။ မဟုတ္တာ အေဒၚကို ေၿပာပါ့မလား အေဒၚရဲ႕။ ပြဲစားဆိုတိုင္းလဲ လူတိုင္းယံုရတာ မဟုတ္သလို ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အေနနဲ႕ မၿမင္ရတဲ႕ ကံၾကမၼာကို ေလာင္းေၾကး ထပ္ၿပီး စြန္႕စားရ ေလာက္ေအာင္ မၿပည့္စံုဘူး ဆိုတာ အေဒၚလဲ သိတာပဲ။ မရွိမဲ႕ရွိမဲ႕ ေလးေတြ ထုခြဲၿပိး သြားၾကတဲ႕ သူေတြ၊ ဟိုေရာက္မွ အလိမ္အညာနဲ႕ ေတြ႕သူေတြ ေတြ႕၊အဆင္ မေၿပတဲ႕ သူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး အေဒၚ။ ကၽြန္မတို႕ မွာရွိတာမွ ဒီအိမ္ေလးပဲ ရွိတာ။ မတိုးပြား တဲ႕အၿပင္ ရွိတာေလး ေၿပာင္သြားမွ အိုးမဲ႕အိမ္မဲ႕ နဲ႕ပို ဒုကၡ ေရာက္ေနမယ္အေဒၚ။"

"အဲဒါဆို ညည္းက အခုလို ဘြဲ႕ရေအာင္ ယူထားၿပိး ကုန္စိမ္း ေရာင္းစားမယ္ပဲ စိတ္ကူးတယ္ ဆိုပါေတာ့"

ကၽြန္မ ေဒၚၿမရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အဝတ္ေတြ ၿပည့္ေနတဲ႕ ဇလံုကို စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ ေစာင့္ခ် လိုက္မိတယ္။

"ေၾသာ္ ခက္ၿပီ အေဒၚ ကၽြန္မလည္း တၿခားသူ ေတြလို ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ဆြဲၿပိး ရံုးအလုပ္ေလး ထည္ထည္ဝါဝါ ေလးဝတ္ဆင္ၿပိး အလုပ္လုပ္ခ်င္ တာေပါ့ရွင္ အခုခတ္ၾကီးမွာ အေဒၚလည္း သိတာပဲ ရတဲ႕လခနဲ႕ လမ္းစရိတ္နဲ႕ မကိုက္တဲ႕ အၿပင္ အိမ္ကေတာင္ စိုက္ရမဲ႕ ဘဝမ်ိဳးေလ။ သာမန္ဘြဲ႕ရ ေလးနဲ႕လည္း စားေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေကာင္း တစ္ခု မရေလာက္တာ အေဒၚ သိမွာပါ။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ အၿပင္ ေနာက္မွာ တန္းစီေနရမဲ႕ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ ေတြအၿပင္ အဆက္သြယ္ ေကာင္းဆိုတာလဲ လိုေသးရဲ႕ အေဒၚရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုမွာက အေဖကလည္း က်န္းမားေရး ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ေန႕ေရႊ၊ တစ္ေန႕ေငြနဲ႕။ အိမ္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေၿပဖို႕ မရွက္မေၾကာက္ အလုပ္လုပ္မွ ၿဖစ္မွာေလ။ ပညာတက္ ၿဖစ္ခ်င္လို႕ ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ထား ေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ၾကေတာ့ ထမင္းခ်ိုင့္ ဆြဲၿပိး သက္သက္ သာသာ ေလးလုပ္ရတဲ႕ ဘဝက စားေရးေသာက္ေရး အတြက္ အေဖရဲ႕ေဆးဖိုး ေတြပံုမွန္ ရလာဖို႕ မလြယ္ဘူးေလ အေဒၚ အခု ေစ်းေရာင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ဆိုေတာ့ အထင္ေသးၾက တဲ႕မ်က္ဝန္းေတြ နဲ႕ အၾကည့္ခံ ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အေၿပာအဆို အဆင္ေၿပရင္ ေၿပသလို မိသားစု ဝမ္းေရး အဆင္ေၿပတယ္ေလ အေဒၚ ကဲပါ အဲဒါေတြ အေဒၚ ကိုရွင္းၿပ ေနလဲ နားလည္ ခ်င္မွနားလည္ မွာပါ။ ကၽြန္မ အလုပ္ၿပိး ေအာင္လုပ္လိုက္ အံုးမယ္ အေဒၚ။ ညေန ရထားဆိုဒ္ ခ်ိန္မွီေအာင္ ေစ်းၾကိဳရ အံုးမယ္ အေဒၚ။"

ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာ တစ္ကယ္တမ္း အခက္ခဲ ၾကံဳလာရင္ ကူညီတဲ႕သူရွားတဲ႕ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုဘဝ။ ကိုယ့္မွာ မရွိရင္ ဘယ္မွ ၅က်ပ္၊၁၀ေတာင္ မေခ်းငွားခ်င္ ၾကဘူးေလ။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အတြက္ မရွက္မေၾကာက္ လုပ္စားလို႕ ကၽြန္မ မိသားစုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေၿပမယ္ ဆို သမာအာဇီဝ အလုပ္နဲ႕ ေဟာဒီ လက္နွစ္ဖက္၊ ေၿခနွစ္ဖက္ ေကာင္းေနသ၍ ကၽြန္မ ရုန္းကန္ နိဳင္ရမွာေပါ့။ ပညာတက္တယ္ ဆိုတာ အသိပညာ တိုးပြားဖို႕ပါ။ ရထားတဲ႕ပညာေပၚ မွာ ဂုဏ္ေမာက္မာ ဖို႕ မၿဖစ္ေစရဘူးေလ။ သာမန္ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ လိုမ်ိဳး ခံစားခြင့္ေတြ၊ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ေတြနဲ႕ ရပ္တည္ ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ အဲလို ကံေတြ မပါလာခဲ႕ဘူး ထင္ပါတယ္။

..........................။.............

"မမ ေမာင္ေလးကို မုန္႕ဖိုးေပးခဲ႕ အံုးေနာ္ ေမ႕လည္းမသြားနဲ႕"

ေန႕လည္ ထမင္းစား ခ်ိန္မွာ မနက္ပိုင္းေက်ာင္း တက္ရတဲ႕ ေမာင္ေလး က(၁၀)တန္း ဒီနွစ္ ေၿဖရမွာမို႕ အၿပင္က်ဳရွင္ သြားခါနီး မုန္႕ဖိုး ခ်န္ခဲ႕ဖို႕ ေၿပာၿခင္းပါ။ သတိေပး တုန္းထုတ္ေပးမွ မဟုတ္လို႕မ်ား ေမ႕သြားရင္ ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး လို႕ အိမ္မွာရွိတဲ႕ အေဖနဲ႕အေမကို ရန္ရွာမယ့္ ေကာင္းေလးမို႕ ကဗ်ာကယာပဲ အိတ္ထဲက (၂၀၀)တန္တစ္ရြက္ ႏြမ္းႏြမ္းကို သူ႕ေရွ႕ခ် ေပးလိုက္ ရင္း

"စာလဲ ၾကိဳးစားေနာ္ ေမာင္ေလး အေမနဲ႕ အေဖကို က်ီတိုက္မေနနဲ႕ မမၾကိးတို႕ ဘဝမွာ ပညာပဲ အားကိုးစရာ ရွိတာေနာ္ ၾကားလား ေမာင္ေလး"

"အင္းပါ ဟုတ္ သားနားလည္ပါတယ္ မမၾကိးရဲ႕"

အေမနဲ႕ အေဖဆို ဂ်ီက်ဖို႕ နဲ႕ အၿမဲ ဂလန္ကဆန္ လုပ္တက္ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုေတာ့ ၿပန္မေၿပာသလို ေၾကာက္လဲေၾကာက္ တာမို႕ တစ္ခုခုဆို ဟုတ္ကဲ႕ နဲ႕ပဲၿပိးေနတက္တဲ႕ ေမာင္ေလး။ အငယ္ဆံုးေလး ၿဖစ္သလို တစ္ခါတစ္ေလ မၿပည့္စံုတဲ႕ မိသားစု မို႕ သူမ်ားေတြကို အားက်ေငးေမာ မိတဲ႕ အခ်ိန္ဆို အိမ္ကအေမနဲ႕ အေဖကို အၿပစ္တင္ ရန္လိုတက္တဲ႕ ေကာင္ေလးပါ။ ငယ္ေသးတာက လည္းတစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခုခုဆို ပညာေရး လမ္းေၾကာင္း လြဲသြားမွာ ဆိုးလို႕ အရမ္းလဲ မဆူရဲ၊ မေၿပာရဲနဲ႕ သင့္တင့္ သလိုေလး ဆံုးမရတဲ႕ အရြယ္မလား။ တစ္ခုခုဆို အရြဲ႕တိုက္ လုပ္ဖို႕ ဝံမေလးတဲ႕ အရြယ္မို႕ အၿမဲေခ်ာ့ တန္ေခ်ာ့ ေၿခာက္တန္ ေၿခာက္ရတာမို႕ သူက ကၽြန္မကိုေတာ့ ခ်စ္ပံုပဲ။

"ပညာတက္ ၿဖစ္ရမယ္ေနာ္ အဲဒီစိတ္ အေသမွတ္ထား ပညာတက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဘယ္လိုဖြင့္လဲ မေမးနဲ႕ ကိုယ္ပညာတက္ ၿဖစ္တဲ႕တစ္ေန႕ နားလည္လာမယ္ အဲဒါေလး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထား"

"အဲဒါဆို မမၾကိးက ဘြဲ႕ရထားရဲ႕ သားနဲ႕ ဘာလို႕ အခုလို ေစ်းသည္ ၿဖစ္ေနရတာလဲ"

"ဒီအလုပ္လုပ္မွ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေၿပမွာ အလုပ္ကအလုပ္၊ ပညာကပညာ သက္သက္ပဲ ေရာမထားနဲ႕ ဘဝမွာ လူတိုင္း အလုပ္နဲ႕ ပညာနဲ႕ တစ္ထပ္ထည္း မက်တဲ႕ သူေတြ အမ်ားၾကိးပဲ ေမာင္ေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ သိလာမယ္ နားလည္လာမယ္ ဟုတ္ၿပိလား (၁၀) နွစ္ၿခင္းေပါက္ ေအာင္မွၿဖစ္မယ္ ေနာ္ ေနာက္နွစ္ဆိုတာ စိတ္ထဲမထားနဲ႕ ဒူးေလာက္တင္မွ ရင္ေလာက္က် တယ္ဆိုတာ သိတယ္မလား "

"ဟုတ္ မမၾကိး "

"အင္းအင္း"

ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးမစကား ကို ဘယ္ေလာက္ နားလည္တယ္ ဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။ ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ ဆႏၵနဲ႕ ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ တိုက္တြန္း ေၿပာၿခင္းေလာက္ပဲ ကၽြန္မတက္ နိဳင္တယ္ေလ။ ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ ဖို႕ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ၾကိဳးစားမွဳ အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ေလ။ ကၽြန္မလက္ လွမ္းမွီ သေလာက္ ေလးေၿပာၿပနိဳင္ တာမို႕ နားလည္မယ္လို႕ ပဲေမွ်ာ္လင့္ မိတယ္။ ဘဝဆိုတာ လက္ေတြ႕ ရင္ဆိုင္ေန တဲ႕သူေတြရဲ႕ အေၿပာထပ္ လက္ေတြ႕ၾက တဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြ မရွိေလာက္ဘူး ထင္တယ္ေလ။ အေၿပာေရာ အေတြးပါ ရပ္ၿပိး နာရီၾကည့္ မိေတာ့ အလိုေလး ေနာက္က်ေတာ့ မွာပါလား။ မၿဖစ္ေသးပါဘူး အၿမန္သြားမွလို႕ စိတ္ထဲေတြးၿပိး တစ္လက္စထည္း အေမကို နွဳတ္ဆက္ လိုက္သည္။

"အေမ သမီးသြားေတာ့မယ္ ရထားဆိုက္ ခ်ိန္လြဲရင္ အားလံုး လြဲကုန္ေတာ့မယ္ အေဖနိဳးလာရင္ သမီးဝယ္ လာတဲ႕ ေဆးတိုက္ဖို႕ ေမ႕ေနအံုးမယ္ ေနာ္အေမ"

"ေအးပါ သမီးရယ္ ဂရုလည္း စိုက္အံုး"

"ဟုတ္ကဲ႕ အေမ သမီးသြားၿပီေနာ္"

"ေအးေအး သမီး"

ကဗ်ာကယာ အေမကို နွဳတ္ဆက္ၿပီး ေမာင္ေလးကို ေဝ႕ဝဲ ၾကည့္ေတာ့ က်ဴရွင္ သြားဖို႕ စာအုပ္ေတြ စစ္ေနတယ္ ထင္ပါ့။ မ်ားစြာေသာ စာအုပ္ေတြက သူ႕နားေဘးမွာ အစီလိုက္ မဟုတ္ပဲ ၿပန္႕က်ဲလို႕ ေနေလရဲ႕။ အင္း ကၽြန္မတို႕ ေမာင္နွမ နွစ္ေယာက္အတြက္ စာၾကည့္စားပြဲ ဆိုတာ ရွိမွမရွိတာပဲ။ ၿဖစ္သလို ၾကမ္းၿပင္မွာ အားလ်ားေမွာက္ ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္၊ ေရးခ်င္းရာေရး နဲ႕ တစ္အိမ္လံုး ေနရာအနွံ စားၾကည့္ခဲ႕ရတာေလ။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ ဘုရားခန္းမွာ က်က္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အိမ္ေနာက္ေဖြး ေရာက္တာေပါ့။ အဆင္ေၿပ သလို ပဲက်က္ၾက ရတာ။ အခု ကၽြန္မက ေက်ာင္းၿပိးၿပီ ဆိုေတာ့ ေမာင္ေလးက တစ္အိမ္လံုး သူ႕အတြက္ ေနရာ အက်ယ္ၾကိး ေပါ့ေလ။ အေတြးေတြနဲ႕ စိတ္ကူး ေတြကို ရပ္ၿပိး မွီရာကား ေပၚ အေၿပးတက္ရင္း ဒီေန႕ရထား ေနာက္က်ပါေစ လို႕ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ အိမ္က အထြက္ထဲက ေနာက္က်တာမို႕ ရထားက ကိုယ့္အရင္ ဆိုဒ္ခဲ႕မယ္ ဆိုရင္ ယူေနေပးေနၾက ေဖာက္သည္က ကိုယ္မလာဘူး ထင္ၿပိး တစ္ၿခားလက္ထဲ ထည့္ခဲ႕ရင္ ဒီေန႕အဖို႕ ေတာ့ ေမာရမယ္ေလ။ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ သမားေတြမို႕ အခ်ိန္ နဲ႕အမွ် တန္ဖိုးရွိေန တယ္ေလ။ နည္းနည္းေလး ေနာက္က် တာနဲ႕ အမ်ားၾကိး ဆံုးရွံဴးရ မွာမို႕ပါ။ ယံုၾကည္မွဳ နဲ႕လုပ္ေန ၾကတာမို႕ ကိုယ္ဘက္က ပ်က္ကြက္ရင္ အေၿပာခံရ ရံုတင္လား နာမည္ပ်က္ၿပိး အလုပ္လုပ္စားလို႕ မရပဲေနမယ္ေလ။ ဒီမိသားစု ေလးမွာ ဒီကရတဲ႕ဝင္ေငြ ေလးနဲ႕ အသက္ဆက္ ေနၾကရတာေလ။

..................။..........

ေနာက္ၾကေနတာ မို႕ကၽြန္မ လည္းခပ္သြက္သြက္ ေလးေစ်းၾကိဳဖို႕ ဘူတာထဲ သို႕လွမ္းၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ေတာ့ ရထားမဆိုက္ ေသးပံုပဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သီရိမဂၤလာေစ်း ၿပိးရင္ ကုန္စိမ္း ေရာင္းၾကသူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဒညင္းကုန္ ဘူတာေစ်း မွာလာၿပီး ေဖာက္သည္ ယူေရာင္းၾကတာ မို႕အၿမဲ(၂၄)နာရီ လူစည္ကားတဲ႕ ဘူတာေစ်း တစ္ခုပါ။ မနက္ေစ်း၊ ညေစ်းအၿပင္ အာရံုေစ်းပါ ရွိတာမို႕ ကိုယ္ယူေန ၾကအခ်ိန္၊ ယူေနတဲ႕ ေဖာက္သည္ေတြ၊ ေရာင္းသူ၊ဝယ္သူ ေတြနဲ႕ အၿမဲစည္ကား ေနတဲ႕ေနရာေလးေပါ့။

"သက္ထားေမ"

"ရွင္"

ေခၚသံေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိပဲ နွဳတ္က အက်င့္ ပါေနၿပီးသားမို႕ ရွင္လို႕ ၿပန္ထူးရင္း အသံရွင္ ကို ေဝ႕ဝဲ ရွာမိသည္။ ကိုယ္က ပဲမ်က္လံုးေမွာက္ ေနတာလားမသိ ဘယ္သူေခၚ မွန္းလဲမသိ။ ဒီေစ်းထဲမွာ အလုပ္လုပ္စား ေနေတာ့လည္း အသိမိတ္ေဆြ ကလည္း ခပ္မ်ားမ်ား ရယ္မို႕ စည္ကားလွတဲ႕ ေစ်းထဲမွာ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူေတြနဲ႕ ၿပည့္က်ပ္ေနဆဲ။ ရုတ္ခနဲ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ေနာက္မွ လက္လွမ္းဆြဲ တာေၾကာင့္

"ဟင္ ကို......"

"ဟုတ္တယ္ သက္ထားေမ ကိုယ္ပါ ဘယ္လိုလဲ ေရွာင္လို႕တိမ္းလို႕ ကလည္း ကၽြမ္းက်င္ သလားမေမးနဲ႕ ေကာက္ရိုးပံု အပ္က်ရင္ေတာင္ ရွာရလြယ္အံုးမယ္ ခုေတာ့ အစေဖ်ာက္ ကိုယ္ေယာင္ေပ်ာက္ ကၽြမ္းသူ တစ္ေယာက္ ေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ အရူးလံုးလံုး ၿဖစ္လို႕ပဲ ဘယ္နွယ့္ ရွိစ အမိ ဟင္..."

ရုတ္တရက္ ဆိုတဲ႕ အသိရယ္၊ ကိုယ္က်င္ လည္ေနရတဲ႕ အလုပ္ထဲ မွာမွ ဆံုရၾကံဳရ ေလၿခင္းလို႕ ေတြးမိၿပိး ဘာရယ္ မသိေသာ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ရင္တစ္ခု လံုးရွဳပ္ေထြးလို႕ ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရထားဆိုက္ ေတာ့မွာ ၿဖစ္ေၾကာင္း အသိေပး စကားကို တာဝန္ခံမွ ေၿပာသံ ဘူတာ တစ္ဝန္းလံုး အတိုင္းသား ၾကားလိုက္ ရသလို၊ ေစ်းအတြင္းလည္း ရုတ္ခ်င္း ရုတ္ရုတ္ သဲသဲ ၿဖစ္လို႕။ ကုန္ရထား ဆိုက္တာမို႕ ဆူညံေနတဲ႕ ရထားဝင္း နဲ႕အတူ မတည္ၿငိမ္ တဲ႕ နွလံုးအိမ္ကို အသာထား ဝမ္းေရး အတြက္ ကအဓိက က်တာမို႕

"သက္ထား အလုပ္လုပ္ ရမယ္အကို အခ်ိန္မရွိဘူး အခုေလာက္ဆို ဘာလို႕ သက္ထား ေရွာင္ေၿပးခဲ႕ တယ္ဆိုတာ အကို သေဘာ ေပါက္မွာပါ သက္ထား အလုပ္လုပ္လိုက္ အံုးမယ္"

ေၿပာလည္း ေၿပာလူကလည္း မ်ားၿပားလွတဲ႕ လူအုပ္ၾကားထဲ ဝင္ၿပိး ကိုယ္ရဲ႕လူ ဘယ္ဆီမွာလဲ လို႕ရွာရ ေဖြဖို႕ရန္ မ်က္စိကို အလုပ္ေပး ၿပိးရွာေဖြမိတယ္။ မဟုတ္ရင္ ရထားၿပန္ထြက္ ခ်ိန္နဲ႕ ကုန္တင္၊ကုန္ခ် မၿပိးရင္ ထိုးက်ိတ္ ပစ္ခ်လာမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကုန္ပစၥည္း ပဲနာကုန္မယ္ေလ။ ကုန္စိမ္း ဆိုေပမယ့္လည္း ေရႊလိုပဲ ဂရုစိုက္ရတယ္ေလ။ ပစၥည္းမလွရင္ ေစ်းေကာင္းမရ သလို၊ ၿပန္ၿပိး ေဖာက္သည္ ေပးရတဲ႕ အခါမွာလည္း မ်က္နွာငယ္ ရတယ္ေလ။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းတာမွ လိုခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား။ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုယ္ရဲ႕ ေဖာက္သည္။ သူၿမင္ေအာင္ လက္လွမ္းၿပရင္း ဆူညံေနတဲ႕ ရထားပတ္ပတ္ လည္မွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် သမားေတြ၊ သူ႕ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ ပစၥည္း မွားမွာဆိုးလို႕ ေအာ္ဟစ္ေန ၾကတာ အသံစံုလို႕ပါပဲ။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားေနၾက တဲ႕လူသား ေတြမဟုတ္ပါလား။

"သက္ထားေမ ေနာက္ေန႕မွ ေပါင္းရွင္းမယ္ေနာ္ အစ္မ ဒီေန႕မဆင္းေတာ့ဘူး ေနာက္ေန႕မွ အမလာခဲ႕မယ္ ဟုတ္လား"

"ဟုတ္ကဲ႕ မမၾကည္"

ဒီလိုပါပဲ ယံုၾကည္မွဳနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေန ၾကတဲ႕ ကုန္သည္ေတြ။ သူတို႕အဖို႕ေတာ့ ဒီေန႕စာ စာရင္း ေနာက္ေန႕မွ ေပါင္းရွင္းလဲ ဘာအေရး လဲေနာ္။ ကိုယ္ေတြမွာသာ အင္း....လို႕ သက္ၿပင္း ညင္းညင္း ခ်ရင္း ေဘးမွာ ေတာင္ပံုယာ ပံုၿဖစ္ေနတဲ႕ ကုန္အိတ္ ေတြကို ၾကည့္ရင္း တစ္စံု တစ္ေယာက္ ဘယ္မ်ားေရာက္ သြားပါလိမ္႕ ဆိုတဲ႕ အေတြးနဲ႕ ရွာမိေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ မ်က္နွာခ်င္း ဆိုင္ရထား ပလက္ေဖာင္း ေပၚကေန စိုက္ၾကည့္ေန တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မ ငိုရမလို ရယ္ရမလိုပါပဲ။ ဘယ္တက္ပါ့မလဲေလ အဲဒါကိုက ကၽြန္မ ရဲ႕ဘဝ ၿဖစ္ေနတာပဲေလ။

..............။....................

အခ်ိန္ ေလးရွိတုန္း ေစာင့္ေနၿပီ ၿဖစ္တဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ ေဖာက္သည္ ေတြအတြက္ ကူလီထမ္းသမား ေတြရဲ႕ အကူညီနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ေစ်းေရာင္း ပြဲေလးကို ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ တစ္ဦးလို ၾကည့္ေနပံုက စိတ္ပ်က္ဟန္လည္း မေတြ႕။ ဘယ္လိုလူ ပါလိမ္႕လို႕ အေတြးနဲ႕။ အခ်ိန္ကလည္း ေနေစာင္းလာသလို ေစ်းေရာင္း ေလးကလည္း အဆင္ေၿပသမို႕ နည္းနည္းသာ က်န္ေတာ့တဲ႕ ကုန္လက္က်န္ ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ပီတ ၿဖစ္မိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း နည္းမွမနည္းပဲ အခုဆို ညေစ်းေရာင္း မဲ႕ေစ်းသည္ ေတြေတာင္ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား။ ေစ်းဆိုတာလည္း သူအခ်ိန္နဲ႕ သူမို႕ ဒီအခ်ိန္ထိ ကုန္မ်ားေန တဲ႕ေန႕ေတြဆို ညေစ်းပါ ဆက္ေရာင္းၾက ရတဲ႕သူေတြလည္း အမ်ားၾကိးေလ။ ေမွ်ာ္လင့္ သလို ေလးအခ်ိန္ မီကုန္သြားရင္ ေပ်ာ္ၾကရသလို၊ ဝယ္သူမဲ႕တဲ႕ ကုန္ေတြ ဆိုရင္လည္း ေစ်းေရာင္းသူ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မ်က္နွာ ငယ္ၾကရတာ ေၾသာ္ ဘဝရယ္လို႕ ေတာင္ မညည္းရဲေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။

"ေမာေန ၿပီလား သက္ထားေမ"

ေစ်းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြား မွ Code ဗူးေလး ကိုေဖာက္ၿပီး ကၽြန္မဆီ ကမ္းေပးရင္း အၿပံဳးမပ်က္တဲ႕ သူကို အံ႕ၾသ မိပါရဲ႕။

"ယူေလ ဘာလုပ္ေန တာလဲ ေဟာဗ်ာ..."

ေၿပာလည္း ေၿပာ အေအးဗူး ကိုကၽြန္မ လက္ထဲ အတင္း ထည့္ရင္း ၿပံဳးၿပိးၾကည့္ေနတဲ႕ သူကိုေစ်း ထဲကလူေတြ က ေပၚတင္ၾကည့္ တဲ႕သူၾကည္႕၊ တီးတိုး အတင္းေၿပာ သူေၿပာနဲ႕ ကၽြန္မ က်င္လည္ ေနတဲ႕ အသိုင္းဝိုင္းက အဲလိုလူ ေတြပါလို႕ မေၿပာေပမယ့္ အခုေလာက္ဆို သူလည္း နားလည္ေလာက္ ပါၿပီ။ လက္ထဲ အသင့္ ေရာက္လာတဲ႕ ကုတ္ဗူး ေလးကို ေမာ့ေသာက္ ရင္း ရွတတ နဲ႕ စီးဝင္သြားတဲ႕ လည္ေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဒီလို အေအး ဗူးေတာင္ မေသာက္ၿဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေရာေပါ့။ ရလာတဲ႕ ဝင္ေငြေလး နဲ႕ မိသားစု ေလးကို ေလာက္ငေအာင္ ၾကိဳးစားေန ရသူမို႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းၾကိးတဲ႕ အစားေသာက္ ေတြကိုေတာင္ အိမ္ကလူေတြ ကိုသတိရၿပီး ဒီေငြပမာဏ ေလးနဲ႕ဆို ဟိုလိုေတြး ဒီလိုေတြး ၿပိး မစားရက္၊ မေသာက္ခဲ႕ ဘူးေလ။ ေနာက္တစ္ ခ်ီေမာဖို႕ အားယူ လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ

"ညီမေလးေရ ဒါဘယ္လို ေရာင္းလဲ ဟင္"

"ဟုတ္ အမ အကုန္လံုး ယူမယ္ဆို ညီမေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ နည္းနည္းပဲ ယူမယ္ဆို ရင္ေတာ့ ...."

ေစ်းဝယ္သူက တစ္ခ်က္ေတာ့ ၿငိမ္ေနၿပီး

"အကုန္လံုး ယူမယ္ဆို ဘယ္ေလာက္လဲ ညီမေလး"

".......ပါမမ"

ေစ်းဝယ္သူ ကခဏ စဥ္းစားသလို လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း ပစၥည္းလက္က်န္ ေလးမို႕ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေရာင္းခ်င္ ေတာ့တာေၾကာင့္

".....နဲ႕ပဲ ယူလိုက္ေလအမ ညီမလဲ .."

"အင္း အင္း ညီမ အစ္မ ယူမယ္အားလံုး"

ေစ်းဝယ္သူ ကေရွာေရွာခ်ဴခ်ဴ ယူသြားလို႕ သက္ၿပင္း ၾကိတ္ခ်ရင္း။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆမတန္ ဆိုတာထပ္ ေလွ်ာ့ေပး ရင္ေတာင္ တမင္ညစ္ေန တဲ႕ ေစ်းဝယ္သူ မ်ိဳးနဲ႕ ၾကံဳၾကိဳက္ ရေသးတာမို႕ ၾကံဖန္ စိတ္ညစ္ ရတက္ေသးတဲ႕ ရက္ေတြလည္း အမ်ားသားေလ။ လက္ထဲက အေအးဗူး ကို သူ႕ထံ ကမ္းေပးဖို႕ လက္လွမ္းရင္း

"ေန..ေန.. သက္ထားေမ အဲဒါ ကိုယ္ ေရာင္းလိုက္မယ္"

ေၿပာလည္း ေၿပာ ေစ်းဝယ္သူ ကမ္းေပးတဲ႕ အိတ္ထဲမွာ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ ကုန္ပစၥည္း ေတြကို ကူထည့္ေပး ေနေသာ သူ႕ကို အံ႕ၾသေန မိတယ္။ ေသာက္လက္စ အေအးဗူး တစ္ဗူးေတာင္ ေအးေအး ေဆးေဆး မေသာက္ရတဲ႕ ေစ်းသည္ ဘဝမို႕ ကၽြန္မအစား ေစ်းဝိုင္းေရာင္း ေပးေနတဲ႕ သူကိုၾကည့္ ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ ေဖာ္မၿပ တက္ေသာ ခံစားမွဳ ေတြနဲ႕ ေရာယွက္ေနရင္း။

.......................။................

ေစ်း ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းၿပီး အားလံုးၿပိး ဆံုးသြားခ်ိန္မွာ အိမ္ၿပန္ဖို႕ အသင့္ ၿဖစ္ေနတဲ႕ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ ၿပီး

"ဘယ္လိုလဲ အကို သက္ထား ဘဝနဲ႕ သက္ထား ရပ္တည္ ေနရတဲ႕ အေနထားကို အခုဆို သိရံု ဘယ္ကမလဲ သေဘာေပါက္ နားလည္မယ္ လို႕ ယံုၾကည္တယ္။ "

သူ႕ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ နဲ႕ေရွာင္ဖယ္ၿပိး ခပ္ေဝးေဝးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ ရင္း ကၽြန္မ ဆိုေတာ့

"သက္ထားေမ က ကိုယ္႕ထင္တာထပ္ အမ်ားၾကီး ကိုယ္႕ အေပၚ အထင္ေသး ေနတာပဲ အင္းေလ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အခုလို လုပ္တာေပါ့"

"မဟုတ္တာ အကို အထင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္႕ ဘဝကို ကုိယ္နားလည္တာ လို႕ေၿပာရင္ ပိုမွန္တယ္ သက္ထားမွာ အကို႕ မိဘေတြ သေဘာက် ေလာက္တဲ႕ အရည္အခ်င္း ေတြ မရွိေနဘူး ၿပိးေတာ့ ကိုယ္လြတ္ရုန္း ၿပိး အကို႕ေနာက္ လိုက္ခဲ႕လို႕ ရတဲ႕ ဘဝမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးအကို သက္ထားမွာ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ႕ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ ပညာေရး တစ္ပိုင္းတစ္စ နဲ႕ေမာင္ေလး ရယ္။ အဲဒါေတြ အားလံုးစြန္႕ၿပိး အကိုနဲ႕ ဘဝတစ္ခု ထူေထာင္ ဖို႕ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္နိဳင္ ဘူးေလအကို"

"ကဲပါ အဲဒါေတြ အစကထည္းက အကို႕ကိုယ္ ရွင္းၿပခဲ႕ရင္ .."

"အကိုကလည္း ေၿပာေတာ့မယ္ သက္ထားက "

"ကိုယ္လည္း သက္ထားေမ နဲ႕အတူ အဲဒီတာဝန္ ေတြကို တြဲယူခ်င္ပါတယ္ ဆိုရင္ေကာ သက္ထားေမ"

"ရွင္"

အံ႕ၾသ ၿခင္းေတြနဲ႕အတူ အလန္႕ တၾကား သူ႕မ်က္နွာကို ေမာ႕အၾကည့္

"ဟုတ္တယ္ သက္ထားေမ ဟို အရင္ခ်ိန္က ထဲကသာ သက္ထားေမ ကိုယ္႕အေပၚ ပြင့္လင္း ခဲ႕မယ္ဆိုရင္ ခုလို ကိုယ္တို႕အေၾကာင္း မဲ႕ နွစ္ေတြ အၾကာၾကိး ေဝးခဲ႕ၾကစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူးေလ ခုေတာ့ ကိုယ္႕မွာ "

ေၿပာရင္း သူ႕စကားေတြက တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္နဲ႕ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး

"မတူညီ တဲ႕ဘဝ ေတြရွိေန သ၍ အလြမ္း၊အေဆြး ေတြ ေၾကကြဲစရာ အခ်စ္ဇတ္လမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ၿဖစ္ေနမယ္ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အေဝး မခံနိဳင္ေတာ့ ဘူးသက္ထားေမ မင္းထားခဲ႕တဲ႕ အခ်ိန္ေတြ မွာကိုယ္႕ အတြက္ လံုေလာက္ ေနၿပီေလ။"

"မၿဖစ္ နိဳင္ပါဘူးအကိုရာ"

"မၿဖစ္နိဳင္တာ မဟုတ္ပါဘူး မၿဖစ္ေသးတာပါ၊ မၿဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ မၾကိဳးစားၾကည့္ ရေသးလို႕ပါ သက္ထားေမ မင္းကိုယ္ေခၚ ရာလိုက္ခဲ႕ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိတာ ေသခ်ာရင္ ကိုယ္... မင္းဆီရာ လိုက္လာခဲ႕မယ္ အဲက် ရင္သာ မင္းကိုယ့္ ကို နွင္မထုတ္ ပါဘူးလို႕ ကတိေပး"

ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို စူးစိုက္ ၾကည့္ၿပီး ေၿပာေနတဲ႕ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာ နာက်င္မွဳေတြ အၿပည့္။

"သက္ထား တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ရာ မက်ေနဘူးလား အကို အကို႕ဘဝ သက္ထားရဲ႕ အေၿခေန၊ အကိုၾကံဳေတြ႕ ရမဲ႕အခက္ခဲ ေတြအတြက္ စိတ္လိုက္ မန္ပါ မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူး အကို"

"သက္ထားေမ ကိုယ္က ၿပည့္စံု တဲ႕မိသား စုမွာ ၾကိးၿပင္းခဲ႕ရတာ မွန္တယ္ အခက္ခဲဆိုတာေတြ မင္းရင္ဆိုင္ ခဲ႕ရတာေတြ ကိုယ္တိုင္ မ်က္ၿမင္ပဲ အဲဒီေတာ့ မင္းဆီက ကိုယ္တိတိ က်က် အေၿဖ တစ္ခုပဲ လိုခ်င္တယ္ မင္းဘာကို ေရြးခ်ယ္မွာလဲ ဆိုတာပဲ ကိုယ္႕အတြက္ ဆင္ေၿခ ေတြအသံုး မဝင္ဘူး လက္ေတြ႕ၾက တာပဲေၿပာ ၾကတာေပါ့ သက္ထားေမ"

"သက္ထားက ဘာေၿပာရ မွာလဲအကို"

"အင္း လြယ္ပါတယ္ သက္ထားေမ ကိုယ္႕အေပၚ ေမတၱာ ရွိရိုးမွန္ရင္ ကိုယ္႕အတြက္ မင္း သတၱိ ရွိပါ လက္တြဲ ေခၚပါ ကိုယ္ မင္းနဲ႕ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ မင္းၿဖတ္သန္း ရမဲ႕ ဘဝလမ္းမွာ ကိုယ္မင္းရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ ၿဖစ္ခ်င္တယ္ ဒါကို ကိုယ္ ၿပတ္ၿပတ္ သားသား သိရမွၿဖစ္မယ္ နွစ္ခါ အထားခံ ရမယ့္ ဘဝေတာ့ မေရာက္ခ်င္ ဘူးေနာ္ သက္ထားေမ မင္းဆီမွာ ကိုယ္အတြက္ အခ်စ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ ကိုယ္ေနာက္ တစ္ၾကိမ္ ၿပန္ၾကိဳးစား ခြင့္ရွိအံုးမယ္ ဘယ္လို နည္းနဲ႕ ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လက္မတြဲ နိဳင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္မင္းကို အတင္းအၾကပ္ မေတာင္း ဆိုပါဘူး သက္ထားေမ ကိုယ္႕ရဲ႕ အခ်စ္ကို မင္းအေနနဲ႕ အသိမွတ္ ၿပဳ မယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုယ္ေက်နပ္ပါၿပီ ခုခ်ိန္ထိ မင္းထားခဲ႕တဲ႕ အတိုင္း မင္းသတင္း စံုစမ္းၿပီး မင္းရွိရာ ေရာက္ခဲ႕တာက လြဲရင္ မင္းထားခဲ႕ တဲ႕အတိုင္း ကိုယ္ဆီမွာ မင္းအတြက္ ရင္ခုန္သံ အၿပည့္ နဲ႕လြမ္းဆြတ္ေန ရဆဲပါ သက္ထားေမ "

ခက္ၿပီရွင္။ ဒီေလာက္ ၾကမ္းတဲ႕ ဘဝလမ္း ခ်စ္တဲ႕သူကို မေခၚရက္သလို တမင္ညင္းဆဲ ရက်မွာ ဆိုးလို႕ ေၿခရာေဖ်ာက္ ခဲ႕တာေတာင္ သူက ကၽြန္မေရွ႕ကို ဆိုက္ဆိုက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ႕တာ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းၿခင္းလား သူ႕အတြက္ ကံဆိုးၿခင္းလား မေရရာေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္လည္း နားခိုရာ ရင္ခြင္တစ္ခုေတာ့ လိုအပ္သည္ ပဲေလ။ နားခိုရာ ရင္ခြင္ ဆိုေပမယ့္ ၿမတ္နိဳးရ သူရဲ႕ ရင္ခြင္ တစ္ခုမွာသာ ခိုးနားခ်င္ၾကတာ ပဲေလ။ ဘဝက ၾကမ္းလို႕ ခ်စ္သူ ဘဝမွာတင္ မလိမ္႕တစ္ပတ္ နဲ႕ေၿခရာ ေဖ်ာက္ခဲ႕ တာလည္း ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာရင္ေတြ႕ ဆိုတဲ႕ စကားပံု က သူ႕အတြက္မ်ား အေထာက္ကူ ၿဖစ္ေစခဲ႕ သလားမသိ။

"ဘာေတြမ်ား ေတြေဝေန တာလဲ သက္ထားေမ ကိုယ္က မင္းအတြက္ အဲေလာက္ေတာင္ ေတြေဝ စဥ္းစားေန ရမဲ႕သူလားကြာ"

မခ်င့္မရဲ ေရရြက္တဲ႕ သူကို ကၽြန္မ စကားတစ္ခြန္း မွမဆိုၿဖစ္ပဲ ပင့္သက္ရွိဳက္ လိုက္မိသည္။ ၿပိးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလးပဲ

"ဘယ္ေတာ့မွ သက္ထားနဲ႕ ပက္သက္ၿပိး ေနာင္တ မရမွာ ေသခ်ာလား ဟင္"

"ဟာကြာ ကေလးက် ေနတာပဲ သက္ထားေမရယ္ ဘာၿဖစ္လဲ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမေမ သေဘာမတူမွာ သိေနၾက တာပဲဟာ ေနာက္ပိုင္း သူ႕ေၿမးေလး ေတြမ်က္နွာ ၿမင္ရင္ လူၾကိးပဲကြာ သူ႕ဟာသူ႕ စိတ္ေၿပ သြားမွာေပါ့ ၿပိးေတာ့ ကိုယ္က ကေလးလဲ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္႕ရထားတဲ႕ ပညာက ကိုယ္႕ေၿခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ဖို႕ေတာ့ ၿမဲနိဳင္ပါတယ္ သက္ထားေမ။"

ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေၿခအေန ကိုအနားလည္ ဆံုးေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ကို ေခါင္းခါ ၿငင္းဆန္ လိုက္ဖို႕ထိ ကၽြန္မ မမိုက္မဲ သင့္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြ မဆံုးခင္ပဲ

"ကိုယ္ သက္ထားေမ ကို စဥ္းစားဖို႕ အခ်ိန္ ေပးခဲ႕မယ္ တစ္ပတ္ အဲဒါေပး ခ်င္လို႕ ေပးတာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္႕မွာ စီစဥ္စရာ ကိစၥေတြ ရယ္ မၿပီးၿပတ္ ေသးတဲ႕ အလုပ္ကိစၥ ေတြအတြက္ နယ္ကို ခရီးသြားရမွာမို႕ ၿပန္လာမွ ေတြ႕မယ္ ဒီေန႕ေတာ့ သက္ထားေမ ရဲ႕ မိဘေတြကို လိုက္ေတြ႕ဖို႕ သိပ္ေနာက္ ၾကေနၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ပတ္ ကိုယ္ ခရီးက ၿပန္လာမွ ၿပန္ဆံုၾက မယ္ေနာ္ ကိုယ္ ကံေကာင္းမယ္ လို႕ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ရ တာပဲေနာ္..."

အဲဒီအခ်ိန္ ေလးအတြင္းမွာ ပဲေစ်းဝန္း အတြင္းမွ လင္မယား နွစ္ေယာက္ ဟစ္သံ ဆဲဆိုသံ ေတြ ညံၿပီး ရန္ၿဖစ္ ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေရာသူေရာ ရန္ၿဖစ္ရာသို႕ လွမ္း ၾကည့္ရင္း မၾကားဝံ႕ မနာသာ ေတြေရရြက္ ေနၾကတဲ႕ စံုတြဲ ကို ၾကည့္ၿပီး

" သက္ထား က်င္လည္ေနတဲ႕  ဘဝ ကအဲလို ေနာ္ " 

လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ စကားကို ဘာစကား တစ္ခြန္းမွ မဆိုပဲ အၿပံဳး လဲ႕လဲ႕ခ်န္ၿပီး ကၽြန္မကို နွဳတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားတဲ႕ သူေနာက္ေၾကာကို ၿမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ႕အထိ ရပ္ၾကည့္ ေနမိရင္း ဒီလိုကၽြန္မ ဘဝထဲကို ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ဝင္လာမယ့္ သူကို ဘာအတြက္မ်ား ၿငင္းဆန္ရမွာ ပါလိမ္႕လို႕ ေတြးေနမိ ရင္း........။ 

...................................။.......................................

Posted in: ၀တၳဳတို