စာေရးဆရာရူး ရူးတဲ႕ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိ

ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ေၿခတံရွည္ အိမ္ငယ္ေလး တစ္လံုး။ အမွန္က စာစကားနဲ႕ ယဥ္ေက်းေအာင္ ေၿပာလို႕ အိမ္တစ္လံုး ရယ္လို႕ အမည္ေပး ရတာ။ အမွန္ေတာ့ တဲသာသာ အိမ္ေလးပါ။ အဲဒါေတာင္ မ်က္ကြယ္ၿပဳ သြားၿပီၿဖစ္တဲ႕ အေမနဲ႕အေဖ ကထားခဲ႕ ေပးခဲ႕လို႕ ယေန႕ ကိုယ္တစ္ ကိုယ္ထည္း ရပ္တည္ ေနထိုင္ ခြင့္ေလး ရေနခဲ႕တာ။ မဟုတ္ရင္ အေၿခမဲ႕ အေနမဲ႕ ဘဝ လံုးလံုး လ်ားလ်ား ေရာက္ေနမွာ မလြဲ။ မိဘခ်န္ ထားခဲံ႕တဲ႕ အေမြ အနွစ္ေပၚ မွာမိုက္ေၾကး ခြဲၿပိး မိုက္ေနတဲ႕ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ကဗ်ာရူး၊ စာရူး၊စာေရး ဆရာရူး ကၽြန္ေတာ္။ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စား သူမ်ားအတင္း ေၿပာခ်င္ ၾကတဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္က သူမ်ား နွဳတ္ဖ်ား အလကားေနရင္း ေရပန္းစား တဲ႕ မြဲေတ စုတ္ပ်က္ေန တဲ႕ ဝါသနာ စာရူးတစ္ေယာက္ေလ။

မြဲေၿခာက္ေၿခာက္ အသာေရမွာ နဂိုကမွ မၿဖဴရတဲ႕ အထဲ အသားမဲမဲ၊ ပိန္ရွည္ရွည္၊ အဲလို ဥပဓိ ေကာင္းတဲ႕ သူ႕ကို လူတိုင္းက ၿမင္တာနဲ႕ နွာေခါင္းရွံဳ႕ ၾကတာ မဆန္းေတာ့ လည္းမဆန္ပါဘူး။ အေမေပး တဲ႕ရုပ္ရည္၊ ဘုရားေပးတဲ႕ အတိုင္း ရွင္သန္ခြင့္ ရတာ ဘယ္သူ႕ ဂရုစိုက္ၿပီး အားငယ္ေန ရမွာလဲေနာ္။ သူတစ္ကယ္ ယံုၾကည္ ေလးစားတာ စာေပ၊ သူၿမတ္နိဳး အေလးထားတာ စာေရးၿခင္း၊ သူ႕ဘဝမွာ အေလးနက္ အထားဆံုးအရာက ဖတ္သူရွိ သည္ၿဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ၿဖစ္ေစ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ ကိုခ်ေရးေန ခြင္႕ရွိမယ္ဆိုရင္ တစ္ေလာက လံုးနဲ႕အတူ အရာေတြ အားလံုးကို ေမ႕ေနၿပိး အဲေလာက္ထိ စာေပေပၚမွာ ရူးသြပ္ ေနရရင္ ဘဝက ဘာနဲ႕မွ လဲလို႕မရ ေအာင္ တန္းဖိုးရွိ လိုက္တဲ႕ ၿဖစ္ၿခင္း။ စာေပရဲ႕ အနွစ္သာရ၊ စာေပရဲ႕ လွ်ိဳဝွက္ခ်က္ ကိုနားမလည္တဲ႕ လူသားေတြ ရဲ႕ တီးတိုးေဝဖန္ ကဲ႕ရဲ႕မွဳက သူ႕အတြက္ စိုးစဥ္မွ အရာမဝင္။ အဲဒီေလာက္ထိ ဆိုတာထပ္ ကိုပိုၿပီး စာေပကို ရူးသြပ္ သူတစ္ေယာက္။

သူရဲ႕ အိမ္မွာ သူတန္းဖိုးထားရ တဲ႕ ကဗ်ာေတြ၊ တစ္ပိုင္းတစ္စ ပံုေဖာ္ထားတဲ႕ ပန္ခ်ီေတြ၊ သူရဲ႕စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြကို ခ်ေရးထားတဲ႕ ရင္တြင္းၿဖစ္ေတြ၊ ဘဝထဲက အေတြ႕အၾကံဳ ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႕ ဝထၳဳေတြ၊ တစ္ပိုင္းတစ္စ ၿပန္႕က်ဲေနမယ့္ စာရြက္ ၿဖဴၿဖဴေတြ၊ အမွိဳက္ပံု တစ္ခုလို ရွဳပ္ပြေနေကာင္း ေနေနေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဘာနဲ႕မွ တန္ဖိုးမၿဖတ္ နိဳင္တဲ႕ ရင္ထဲက စာေပေတြေလ။ စာေပကို ေသမတက္ ရူးသြပ္ ေပမယ့္ ေအာင္ၿမင္မွဳ ဆိုတာကေတာ့ သူနဲ႕ လားလားမွ မသက္ဆိုင္ သလိုပါပဲ။ ကိစၥမရွိဘူး သူ႕အတြက္ ဘုရားေပး သေလာက္ပါပဲ။ မေအာင္ၿမင္လည္း ေသသြားသည့္ အထိ စာေပေတြနဲ႕ ရွင္သန္ခြင့္ ရရင္ ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးလို႕ မရမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳတစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ၿခင္း လို႕မွတ္ယူ ထားသူ တစ္ဦးလည္း ၿဖစ္ေပတယ္ေလ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ ဘဝ ရင္ခုန္ခဲ႕ ဘူးေသာ မိန္းခေလး တစ္ဦးလည္း ဒီလို လူမွာ မရွိခဲ႕ဘူးမ်ား ထင္ေလမလားပဲ။ မယံုမရွိနဲ႕ အဟုတ္ရွိခဲ႕ ဘူးတယ္။ မ်က္နွာမြဲ ေရႊမရွိ၊ ေငြမရွိ၊ ဓနမရွိတဲ႕ ဘဝမို႕ အဖတ္လုပ္ၿပိး ေခၚခ်င္ေၿပာ ခ်င္ပံုေတာင္ မရတဲ႕ သူမလို ေရႊမင္းသမီး ကိုမွ ရင္ဘတ္နဲ႕ မဆံ႕နဲ႕ ခ်စ္ၿခင္း ေမတၱာေတြ ေပါက္ပြား ခဲ႕ဘူးတယ္.။ လူကလည္း ဘာပံုမွမရွိ၊ ၿပစရာ ဂုဏ္ၿဒပ္ကလဲ မြဲ ကဗ်ာနဲ႕ စာေပက လြဲရင္ ဘာမွနားမလည္ ဒီလိုလူမွ က်န္ရစ္ မၿဖစ္ ဘယ္သူမ်ား ၿဖစ္ပါ့လိမ္႕ မလဲေနာ္။ တစ္ေၿမ႕ေၿမ႕ ကၽြမ္းတဲ႕ အသည္းကို ရင္းၿပိး ညေပါင္းမ်ားစြာ ကဗ်ာေတြစပ္၊ စာေတြေရး ရင္းသူမ အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြမ္းခဲ႕ဘူးတာလဲ ကိုယ္တိုင္သာ အသိ။

ဝါသနာပါ ရာစာေပေပၚမွာ ရူးသြပ္ေနရင္း ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား ရံဖန္ရံခါ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ေဖာ္ခဲ႕ခြင့္ ရတဲ႕အခါ ဘာနဲ႕မွ မတူပဲ ခံစားရတဲ႕ ပီတိ၊ အားရွိခ်က္ ကလည္း နည္းနည္း ေနွာေနွာ မဟုတ္လား။ ရလာတဲ႕ အနည္းငယ္ေသာ ဆုေၾကးကို ဝါသနာတူ ေတြၾကား ဂုဏ္ၿပဳ ေကၽြးေမြး ရင္း ဆုေၾကးအၿပင္ အိပ္ကပ္ ထဲက အိမ္က ပါလာတဲ႕ ေငြအနည္း ငယ္ေလး ေတာင္ မခံနိဳင္ပဲ ကုန္သြားလို႕ အိမ္ၿပန္ စရာ ကားခမရွိလို႕ လမ္းေလွ်ာက္ ၿပန္ခဲ႕ ရတဲ႕ရက္ေတြမွာ လည္း ေနာင္တ လည္းမရ ၊ ပီတိ အဟုန္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းလို႕ ပင္ပန္း ရမွန္းလည္း နားမလည္။ အဲဒီေလာက္ စာေပမွာ ခံုမင္ တြယ္တာေနသူ။

တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တယ္ေနာ္ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္လာရင္ ဘဝနဲ႕ရင္းၿပိး ကူညီရဲတယ္ အဲဒီလို ထူးထူး ဆန္းဆန္း လူမ်ိဳးမို႕ စာေပ အသိုင္းဝိုင္း မွာေတာ့ ခ်စ္သူ ခင္သူ ေပါမွေပါ ။ စာေပ ေလာက မွာ ဘုရင္တစ္ဆူ ၿဖစ္ဖို႕ ရူးခဲ႕ဖူးတယ္။ အက်ိဳးေပး နည္းလို႕ အေၾကာင္းထင္ လည္းေဝးခဲ႕ ေပမယ့္ ေသခါမွ စြန္႕မဲ႕ ဝါသနာ အရ ဝမ္းေရး အတြက္ ရင့္နွင့္စြာပဲ ကိုယ္႕ရဲ႕ ရင္တြင္းၿဖစ္ ေတြကို ရွဲဒိုး သမား အၿဖစ္ ေရာင္းစားလိုက္ ရတဲ႕ ဘဝ ။ ကိုယ္႕ စာေပ၊ ကိုယ္႕ အနုပညာ ကို လူအမ်ား ေရွ႕ သြယ္ဝိုက္ ၿပီးခ်ၿပခြင့္ နဲ႕ပဲ  ေက်နပ္ခဲ႕ တဲ႕ ဘဝ။ ဝါသနာ သမားစင္စစ္ မို႕ စာေတြ ေရးေနရမယ္၊ စာအသစ္ေတြ ဖန္တီးခြင့္ ရေနမယ္ဆို ေအာင္ၿမင္မွဳ မရလဲ ဘာအေရး လဲေနာ္။ အေရးၾကိးတာ ဝါသနာ ပါတဲ႕အလုပ္နဲ႕ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရတာ ေလာက္ ေလာကမွာ ေၾကနပ္စရာ ဘယ္အရာမွ မရွိဘူး။ ဝါသနာ ဆိုတာ ေမြးရာပါ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမို႕ ေမြးဖြားလာတဲ႕ အခ်ိန္မွ ေနၿပီး ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ထိ ကိုယ္ရဲ႕ အသိစိတ္ မွာေရာ မသိစိတ္ မွာပါ ကိုယ္နဲ႕ တစ္သားထည္း ရွိေနမဲ႕ ကပ္ပါးေကာင္ တစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္ပါလား။

ပိန္လီ ေၿခာက္ကပ္ ေနတဲ႕ အရိုးေပၚ အေရ ၿပိဳင္းၿပိဳင္း တြဲက်ေန တဲ႕ ေခြးတစ္ေကာင္။ ဘယ္သူလက္ ခ်က္မွန္း မသိ နာက်င္စြာ ထိမွန္လာတဲ႕ ခဲခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ဂိန္ဂိန္ ေအာ္ၿပီး ဆာေလာင္မွဳ ေၾကာင့္ ႏွဳန္းခ်ိ႕ ေနတဲ႕ ခႏၵာကိုယ္ ကို အေၿပးအလြား သယ္လို႕ ေဘးလြတ္ရာကို ေရွာင္ေၿပး လာတဲ႕  ေခြးတစ္ေကာင္ ကိုၾကည့္ၿပိး မင္းလည္း ငါ့နဲ႕ဘဝတူ ပါပဲလို႕ ေတြးလိုက္မိရင္း လက္ထဲက စားလက္စ ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ ငါးေၿခာက္ ဖုတ္ဆီစမ္းထား တာေလးကို နီးစပ္ ရာ ဗန္ဒါ ရြက္ေလးေပၚ ခ်ေကၽြးရင္း အင္း ဒါပဲစား ငါ့လဲ ဒါပဲ တက္နိဳင္တယ္ လို႕ စိတ္ထဲမွ တီးတိုး ေၿပာရင္း ခ်ေကၽြး လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ေသာ ထမင္းေလး က ခဏ အတြင္း ေၿပာင္လို႕ ပါပဲ။ ဆာေလာင္မွဳ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ခ်စ္ၿမတ္ နိဳးေသာ စာေပေတြကို ဝမ္းေရးအတြက္ ေရာင္းစား ရေသးတာပဲ လို႕ တီးတိုးေတြးရင္း တိရစာၦန္ ၿဖစ္ေသာ ဒီလို အသိဥာဏ္ နည္းပါးေသာ သတၱဝါေတြ ရဲ႕ ဝမ္းေရးက ပိုလို႕ ခက္ပါလားလို႕ အေတြးတစ္ခု ပါးပါးေလး ဝင္ေရာက္ လာတယ္။

ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္ေသး စြာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေမာ့ၾကည့္ ေနရွာတဲ႕ ေခြးကို ၾကည့္ရင္း တစ္ကယ္႕ကို ဘာမွ မရွိေတာ့လို႕ပါလို႕  တိုးတိတ္ စြာ ေတာင္းပန္ လိုက္မိတယ္။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ဆာေလာင္ ေနခ်ိန္မွာ အနည္းငယ္ေသာ ထမင္းဆုပ္ ေလးက သူ႕အစာအိမ္ အတြက္ ေဆးၿဖစ္ေစ မွာၿဖစ္သလို သူ႕အတြက္လည္း အနည္းငယ္ ေသာအင္အား ၿဖစ္ေစမယ္ ဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း အငတ္ခံ ၿပိးေကၽြးရတဲ႕ ကုသိုလ္ ေၾကာင့္ ပီတိ တစ္စံု တစ္ရာ ရရွိခဲ႕ တယ္ေလ ။ စာေပရူး တစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ေသာ ကၽြန္မွာ စာေပနွင့္ ပက္သက္ေသာ အေတြးေခၚ၊ အေရးအသား၊ အသိပညာ ၊ကဗ်ာ ေတြသာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝပါတယ္။ ေငြေၾကး၊ အေဆာင္အေယာင္၊ ဂုဏ္ဓနမဲ႕ ေနလည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေပေတြကိုသာ ဆက္လက္ ခံုမင္ တြယ္တာ ေနအံုးမယ့္ ဝါသနာရွင္ စင္စစ္သာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၾကိဳးစားသူ အတြက္ ေအာင္ၿမင္မွဳဆို လက္တစ္ကမ္း ဆိုေပမယ့္ ကံနည္းတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ အဖို႕ မေအာင္ၿမင္ သည့္တိုင္ေအာင္ စာေပကို ရူးသြပ္ ေနမိပါတယ္။

စာေပကိုသာ ၿမတ္နိဳးတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူတကာ အားက်ေလာက္ ေစတဲ႕ ရူပကာလည္း မရွိပါ။ပိန္ကပ္ မြဲေတ ၿပိး ေလတိုက္ရင္ လဲမတက္  ၿပားခ်ပ္ခ်ပ္ ခႏၵာကုိယ္၊ ထည္သြား ထည္လဲ ဝတ္စရာ လံုခ်ည္ ေကာင္းေကာင္းဆိုလို႕ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဝါက်င္က်င္ ၿဖစ္ေန ၿပီ ၿဖစ္တဲ႕ (၃)စံု ထည္းေသာ ေကာင္းရာနိဳးနိဳး အဝတ္စား ေလးရယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဝမ္းေရးအတြက္ ေရာင္းစားဖို႕ လို႕ရည္ရြယ္ၿပိး ေရးထားတဲ႕ စာမူေလးေတြ ကလြဲၿပီး ဘယ္လို ပိုင္ဆိုင္မွဳ မ်ိဳးမွ မရွိေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဝါသနာနဲ႕ အသက္ရွင္ ေနထိုင္မွဳ အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာေပကို ရူးသြပ္မွဳ တစ္ခုထဲနဲ႕ ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ထိ ရပ္တည္သြားဖို႕ အခိုင္အမာ ဆံုးၿဖတ္ထားတဲ႕ စာေပရဲ႕ ေက်းကၽြန္ စင္စစ္သာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဘဝတူ စာေပ သမားေတြက ေၿပာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကေလာင္နာမည္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ လွတဲ႕ အမည္နာမ တစ္ခု။  ဆရာ  ပိန္လီမဲက်ဳတ္ တဲ႕ေလ။ တစ္ကယ္တမ္း အဲဒီနာမည္ က ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အေမေပးတဲ႕ နာမည္ထပ္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပိုလို႕ လိုက္ဖက္တာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ က်င္လည္တဲ႕ စာေပေလာက အသိုင္းဝိုင္းမွာ ဆရာ ပိန္လီမဲက်ဳတ္ ဆို မသိသူ မရွိသေလာက္ နာမည္ၾကိး စာေပ ဝါသနာရူး တစ္ေယာက္ ကို  အားလံုးပဲ သိၾကမွာပါ။

လူေတြ အထင္ေသးၾက တဲ႕စာေပ သမားေတြကို သူတို႕ အမွန္တစ္ကယ္ နားမလည္ နိဳင္ၾက လို႕ဆိုတာ အသိသာၾကိး။ သစ္ရြက္ေတြ ေၿမခေနတဲ႕ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း နဲ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္ ကို ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လည္း ၿဖစ္နိဳင္သလို သံေဝဂ ရစရာ စာေပ၊ဝထၳဳ ေတြ ၿဖစ္ေပၚ လာနိဳင္တာ သူတို႕ရင္ထဲက အနုပညာ အစစ္ေၾကာင့္ ခံစားေရး ဖြဲ႕နိဳင္ၾကတာေလ။ သာမန္ မ်က္စိ၊ သာမန္ခံစားမွဳ နဲ႕ ခံစားမွဳ ရွိတဲ႕ စာေပ တစ္ပုဒ္ ၿဖစ္လာဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တဲ႕ အခ်င္းအရာ တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ့ အိုမင္း သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးမွာ စာေပေတြ ရွိေနမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္မဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေန ရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ အတြက္ ၿပိးၿပည့္စံု ၿပီ ဆိုတာထပ္ ေၿပာစရာ မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ 

လူေတြ အထင္ေသးၾက တဲ႕စာေပ သမားေတြကို သူတို႕ အမွန္တစ္ကယ္ နားမလည္ နိဳင္ၾက လို႕ဆိုတာ အသိသာၾကိး။ သစ္ရြက္ေတြ ေၿမခေနတဲ႕ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း နဲ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္ ကို ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လည္း ၿဖစ္နိဳင္သလို သံေဝဂ ရစရာ စာေပ၊ဝထၳဳ ေတြ ၿဖစ္ေပၚ လာနိဳင္တာ သူတို႕ရင္ထဲက အနုပညာ အစစ္ေၾကာင့္ ခံစားေရး ဖြဲ႕နိဳင္ၾကတာေလ။ သာမန္ မ်က္စိ၊ သာမန္ခံစားမွဳ နဲ႕ ခံစားမွဳ ရွိတဲ႕ စာေပ တစ္ပုဒ္ ၿဖစ္လာဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တဲ႕ အခ်င္းအရာ တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ့ အိုမင္း သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးမွာ စာေပေတြ ရွိေနမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္မဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေန ရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ အတြက္ ၿပိးၿပည့္စံု ၿပီ ဆိုတာထပ္ ေၿပာစရာ မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ 

လူေတြ အထင္ေသးၾက တဲ႕စာေပ သမားေတြကို သူတို႕ အမွန္တစ္ကယ္ နားမလည္ နိဳင္ၾက လို႕ဆိုတာ အသိသာၾကိး။ သစ္ရြက္ေတြ ေၿမခေနတဲ႕ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း နဲ႕ သစ္ပင္တစ္ပင္ ကို ၾကည့္ၿပီး ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လည္း ၿဖစ္နိဳင္သလို သံေဝဂ ရစရာ စာေပ၊ဝထၳဳ ေတြ ၿဖစ္ေပၚ လာနိဳင္တာ သူတို႕ရင္ထဲက အနုပညာ အစစ္ေၾကာင့္ ခံစားေရး ဖြဲ႕နိဳင္ၾကတာေလ။ သာမန္ မ်က္စိ၊ သာမန္ခံစားမွဳ နဲ႕ ခံစားမွဳ ရွိတဲ႕ စာေပ တစ္ပုဒ္ ၿဖစ္လာဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တဲ႕ အခ်င္းအရာ တစ္ခုမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ့ အိုမင္း သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးမွာ စာေပေတြ ရွိေနမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္မဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေန ရမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ အတြက္ ၿပိးၿပည့္စံု ၿပီ ဆိုတာထပ္ ေၿပာစရာ မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ 

ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေရး ေလးကို ဖတ္ရွဳအားေပး ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိ သက္ရွိ၊ သက္မဲ႕ ေတြနဲ႕ ထာဝရ ေပ်ာ္ရြင္ ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳလွ်က္...အစဥ္ထာဝရ ခင္မင္ေလးစားလွ်က္..။

Written By Angelhlaing (www.angelhlaing.blogspot.com)

Posted in: ၀တၳဳတို