ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ....

သားၾကီးေရ..ညီေလးနဲ႕ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ေနာ္ အေမတို႕ လယ္ထဲဆင္းၿပီ

မွဳန္ရီေဝဝါး အလင္းမကြဲေသးခင္ ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေလးနွိမ္ၿပိး ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနတဲ႕ ၿခင္ေထာင္ကို အသာမၿပိး ထိရံုေလး အသာနိဳးၿပိး သတိေပးကာ ေၿပာသြားတဲ႕ အေမ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးေတြက က်င့္သားရၿပီၿဖစ္လို႕ ၿပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္ နိဳင္ဖို႕မေသခ်ာစြာနဲ႕ ၿခင္ေထာင္ေခါင္မိုး ၿဖဴၿဖဴေပၚကို အဓိပၸါယ္မဲ႕ စြာစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အေမနဲ႕အတူ အစ္မနွစ္ေယာက္ လည္းေကာက္စိုက္ထြက္ဖို႕ အဆင္သင့္ ၿဖစ္ေနေလာက္ၿပီ ဆိုတာ သိေနတဲ႕ကၽြန္ေတာ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ လူကသာငယ္တာ ဘဝကၾကမ္းေတာ့ အပူပင္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြထဲမွာ စားဝတ္ေနေရး ၿပသနာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု အတြက္ေတာ့ တစ္ပူတစ္ၿပင္း ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ ၾကမွာသာ ဝမ္းဝရံုပါပဲေလ။  ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထရင္း အိပ္ေမာက်ေနတဲ႕ ညီမေလးနဲ႕ ညီေလးကို အသာငဲ႕ၾကည့္ရင္း အၿပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႕ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ အပူပင္ ကင္းေနတဲ႕ကေလးဘဝ မွာေတာင္ မၿပည့္စံုမွဳေတြနဲ႕ ၿခံရံလို႕ ပါလားလို႕ ေတြးေနမိတယ္။

ကဗ်ာကယာ မ်က္နွာသစ္ၿပီး ေမာင္နွမသံုးေယာက္သား အေမအေစာၾကိး ခ်က္ထားခဲ႕တဲ႕ ေတာငါးပိခ်က္ေလး ကိုထမင္းၾကမ္း ခဲနွင့္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားၾကရင္း ေက်ာင္းသြားဖို႕ ၿပင္ဆင္ၾကရင္း။ ေတာသူေတာင္သား ဆိုေတာ့လည္း ေက်ာင္းဝတ္စံုရယ္လို႕ တိတိက်က် မရွိပဲ ဒီအတိဳင္း ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ ၿဖစ္တဲ႕ နီက်င္က်င္ အေရာင္ေတြ လြင့္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႕ လြယ္အိတ္ေလးကို စလြယ္သိုင္းရင္း အတန္းေက်ာင္းရယ္လို႕ သတ္မွတ္ထား တဲ႕ေက်ာင္းေလးဆီသို႕ ဖိနပ္မပါ ေၿခဗလာၿဖင့္ ခ်ီတက္ၾကရင္း။
.................။....................

ေႏြဆို ရာသီကုန္သီးနွံေလး ေတြေရာင္းခ်၊ မိုးတြင္းဆို အေမနဲ႕အစ္မအၾကိးက ေကာက္စိုက္၊ အစ္မငယ္က ေကာက္စိုက္သမေတြ အတြက္ထမင္းခ်က္ အၿဖစ္နဲ႕ အိမ္ရွိလူကုန္အလုပ္လုပ္မွ ဝမ္းဝရံုအၿပင္ မပိုလွ်ံတဲ႕ ဘဝ။ ေတာရြာ ဓေလ႕ လည္းၿဖစ္တာမို႕ အစ္မေတြလည္း ေလးတန္းေအာင္ ကတည္းကေက်ာင္း ထြက္ၿပီးမဘေတြနဲ႕ အလုပ္ဝိုင္းကူညီ ညာလုပ္ၾကတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလးတန္းေအာင္ရင္ ေက်ာင္းနားရမွာ ေသခ်ာေနသေလာက္ ပါပဲ။ ပညာေရးထပ္ ဝမ္းေရးကို ဦးစားေပး ၾကရတဲ႕ မိသားစု ဘဝေလ။ မိုးဦးက်စဆိုရင္ အေဖက ငါးရွာဖားရွာၿပီး မိုးမ်ားလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြ ဆီမွာ စာရင္းငွား ဝင္လုပ္ၿပီး မိသားစုရဲ႕ ဝမ္းေရးရွာေဖြၾကရတယ္။ အရြယ္လည္း ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္နွမသံုးေယာက္ကေတာ့ လူပိုေတြေပါ့။

တစ္ေန႕ အေဖက အဆင္ေၿပမလားဆိုၿပိး အင္းတစ္ခုကိုေလလံဆြဲဖို႕လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီနွစ္က မိသားစုအားလံုး လယ္မလုပ္ ၿဖစ္ၾကပါဘူး။ အင္းကိုပဲ အဓိကထားၿပိး မိသားစုအားလံုး လုပ္ၾကပါတယ္။ ကံဆိုးစြာပဲ အင္းသိမ္းခ်ိန္ေရာက္ ေတာ့ စာရင္းေပါင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ ၾကေတာ့ အင္းမွရတဲ႕ ေငြနွင့္ သမကို သြင္းရမယ့္ ေငြမမွ်တဲ႕အတြက္ အခက္ခဲၾကံဳၾက ရတယ္။ မတက္နိဳင္တဲ႕ အဆံုး အေမဘက္က အေမြရတဲ႕အိမ္ေလးေရာင္း လိုက္တာေတာင္ သမကို သြင္းဖို႕ မၿပည့္တဲ႕ အတြက္ လက္ရွိေနေနတဲ႕ အိမ္ေလးကိုပါ ထည့္႕ေရာင္းၿပိး သြင္းခဲ႕ရတယ္ေလ။ အဆင္ေၿပမလားလို႕ အင္းေလလံ ဆြဲမိပါ တယ္ အဆင္မေၿပတဲ႕ အၿပင္ ေနစရာအိမ္ပါ ေပ်ာက္ခဲ႕ၾကရတယ္ေလ။ ဘဝမ်ား ဆိုးခ်က္ မေတာင္းစားရရံုတစ္မယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုဘဝေလး ၾကံဳဆံုခဲ႕ ၾကရတယ္။  မိသားစုဘဝေလးမပ်ိဳကြဲရေအာင္  လက္က်န္ေငြ ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ဝက္ၿဖင့္ သံုးပင္တိုင္ အိမ္ငယ္ေလး တစ္လံုးနဲ႕ မိသားစု ဘဝကို ၿပန္လည္ စခဲ႕ၾကရတယ္။

ေရႊရွိမွ မ်ိဳးေတာ္ခ်င္တဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အမ်ိဳးမေတာ္ ခ်င္ၾကဘူးေလ။ အေဖနဲ႕အေမ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္နွမေတြကို မငတ္ေအာင္လုပ္ေကၽြးၾကေတာ့ အေဖကစာရင္းငွား၊ အေမနဲ႕အစ္မနွစ္ေယာက္က ေကာက္စိုက္သမေတြအၿဖစ္နဲ႕ေပါ့။ ရာသီေတြသာလည္ပတ္ နွစ္ေတြသာေၿပာင္း ခဲ႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုဘဝ ေလးက မေၿပာင္းလဲခဲ႕ပါဘူး။ ရွင္ၿပဳဖို႕အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ၿဖစ္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ညီေလးကို ကိုယ္ပိုင္ရွင္မၿပဳ ေပးနိဳင္ ခဲ႕ၾကဘူးေလ။ ရွင္ၿပဳဖို႕ေနေနသာ စားဝတ္ေနေရးေတာင္ အနိဳင္နိဳင္မို႕ ေငြပိုေငြလွ်ံမရွိ ခဲ႕ၾကတဲ႕အတြက္ အေတာ္ေလး အသက္ၾကိး မွ ရွင္ၿပဳၿဖစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒါေတာင္ အမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရွင္ၿပဳပြဲမွာ အေမရဲ႕အေမအဘြားက ကၽြန္ေတာ္ကို တာဝန္ယူ ညီေလးကိုေတာ့ အေဖနဲ႕အေမက တာဝန္ယူ ခဲ႕ၾကတာမို႕ ရွင္ၿပဳၿဖစ္ခဲ႕ရတာေလ။

.....................။...................................

<!--more-->

 

 

 

ရွင္ၿပဳၿပိး  ကိုရင္ဝတ္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ဘုန္းၾကိးေက်ာင္း မွာပဲဆက္ေနၿဖစ္ခဲ႕တယ္။ ညီေလးကေတာ့ (၇)ရက္ ၿပည့္တာနဲ႕ လူထြက္ၿပိး အေမ၊အေဖတို႕နဲ႕ ၿပန္လိုက္သြားတယ္ေလ။ ကိုရင္ဘဝနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းလည္းတက္ရင္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြ ဆိုဘုရားစာေတြ သင္ရင္း မိဘေတြနဲ႕ အလွမ္းေဝးခဲ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရင္ဘဝနဲ႕ သံုးတန္းေအာင္ ေတာ့ေက်ာင္းဆက္မတက္ ခဲ႕ရပါဘူး။ ေက်ာင္းထားေပးတဲ႕ အမ်ိဳးေတြက ဆက္မထားေပး ေတာ့တာမို႕ သံုးတန္းေအာင္နဲ႕ရပ္နားလိုက္ရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ ရဲ႕ပညာေရး တစ္ပိုင္းတစ္စ။ ဘယ္သူမွအၿပစ္ တင္လို႕ မရတဲ႕ဘဝ အေနအထား။ သကၤန္းဝတ္နဲ႕ ေလးနွစ္ေလာက္ေနၿပိး ကၽြန္ေတာ္လူထြက္ ၿပိးအမ်ိဳးေတြရဲ႕ အိမ္မွာပဲ အလုပ္ဝင္လုပ္ခဲ႕ ပါတယ္။ ရသမွ်ေလးေတြ စုေဆာင္းၿပိး အိမ္ကိုေထာက္ပံ႕ေနရင္းနဲ႕ေပါ့။

ရာသီစက္ဝန္း တစ္ပတ္လည္ၿပန္လို႕ ကၽြန္ေတာ္အသက္(၁၇)နွစ္မွာ အေဖနာမက်န္းၿဖစ္ၿပိး က်န္းမာေရးၿခဴခ်ာ လာခဲ႕တယ္.။ ့ တက္ညီလက္ညီလုပ္နိဳင္ ၾကမယ့္ အရြယ္မွာ အစ္မအၾကိးဆံုးကလည္း အိမ္ေထာင္က် သြားေတာ႕
အေဖရဲ႕ေဆးဖိုးနဲ႕ မိသားစု ရဲ႕စားဝတ္ေနေရး လြန္ဆြဲေနရ ၿပန္တယ္။  အဲဒီလို ခက္ခဲေနတဲ႕ အခ်ိန္ ရြာကဘုန္းၾကိး ေကာင္းကို အလည္လာတဲ႕ ရန္ကုန္ကဦးဇင္း တစ္ပါးနဲ႕ဆက္သြယ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ႕တယ္။ အေမတို႕ ကိုေၿပာရင္ ခြင့္မၿပဳ မွာဆိုတဲ႕ အတြက္ ဖြင့္မေၿပာပဲ အမ်ိဳးေတြဆီကို ပဲ အေၾကာင္းၾကားၿပိး ရန္ကုန္ကို ထြက္ခဲ႕မိတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ၿပီး နွစ္ရက္ပဲ ၾကာတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဇင္းအသိရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ ဒန္အိုး စက္ရံုမွာအလုပ္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။

ေနစားစရိတ္ၿငိမ္းအလုပ္ ေလးမို႕ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အဆင္ေၿပလွပါတယ္။ စက္ရုံထဲ စဝင္တဲ႕ေန႕ ကတည္းက ညဆိုင္းပါ တြဲၿပိးဝင္ရတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းသလို အႏ ၱရယ္လည္းမ်ား တာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ အသံရွဳသံေတြရပ္မတက္ ေၾကာက္ရြံခဲ႕တယ္.။ စက္ရံုတစ္ခု လံုးမွာ ရွိတဲ႕ လူေတြမွာလည္း လက္ၿပတ္ တဲ႕သူေတြ၊ လက္ေကာက္ဝတ္ ဖ်တ္ထားခံရတဲ႕ သူေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေၾကာက္ရြံစိတ္ကို ၿဖည္းတင္းေပးေနသလိုပါ။ ဘယ္လိုမွ မခံစားနိဳင္တဲ႕ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ၿပီး တၿခားအလုပ္ လက္လွမ္းမွီ သမွ်ရွာေဖြခဲ႕တယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူ အတြက္ အလုပ္မရွားတဲ႕ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ၾကိးေပါ့ေလ။ ဒုတိယေၿမာက္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္က အုတ္၊သဲ၊ေက်ာက္လုပ္တဲ႕ေနရာပါ။ အုတ္၊သဲ၊ေက်ာက္ ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရတာက ေၿမၾကိး အတင္အခ် အလုပ္ေလ။ ဘဝသမားတစ္ေယာက္အတြက္ ေနပူရင္ ေက်ာပူ၊ မိုးရြာ ရင္အဝတ္ဆို ရာသီဥတု ဒဏ္ဆိုတာကလည္း ဝမ္းေရးေလာက္ အေလးေပး စဥ္းစားဖို႕ မတက္နိဳင္တဲ႕ အေနအထား မ်ိဳးမို႕ ရသမွ် စုေဆာင္း ေၿခြတာၿပိး အေဖရဲ႕ ကၽန္းမာေရးအတြက္ အခ်ိန္မွီ ေငြပို႕ေပးနိဳင္ဖို႕ ကအေရးၾကိးတယ္ေလ။
............................။.............................

ရသမွ်ေလးေတြ ရွာေဖြ စုေဆာင္းၿပိး အိမ္ပို႕ခဲ႕ေပမယ့္  က်ပ္တည္းလွတဲ႕ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ လံုေလာက္မွဳ မရွိတာ သိေနတာမို႕  ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သစ္ေၿပာင္းဖို႕ ၾကိဳးစားရၿပန္တယ္။ ေနေတာ့ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္း စားေတာ့လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္၊ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ၾကံဳရာ ၿဖစ္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ ဘဝဆိုတာ ကႏၲာရပါပဲ။  ကၽြန္ေတာ္တည္း တဲ႕ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္အကူညီနဲ႕ ကားဝပ္ေရွာ့တစ္ခုမွာ အလုပ္ရေတာ့ အလုပ္ေလးလုပ္ေနတုန္း ရြာက လူၾကံဳေရာက္ လာေတာ႕ အေဖေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ႕သူတင္းၾကံဳပါးမွဳေၾကာင့္ အေဖရဲ႕အေနအထားေမး ၾကည့္ေတာ့ နာတာရွည္ေရာဂါ သည္မို႕  ဆိုးဆိုးရြားရြားၾကိး မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႕ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စုေဆာင္းထားတဲ႕ေငြေလး လူၾကံဳ နဲ႕ေပးရင္း ရြာမၿပန္ပဲ ေနခဲ႕မိတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္။ ေနာက္ေၿခာက္လေလာက္မွာ အေဖဆံုးၿပိ ဆိုတဲ႕သတင္းနဲ႕အတူ သျဂိဳၤလ္ ၿပိးလို႕ေၿမက်ၿပီးၿပိး ဆိုတဲ႕ သတင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာေတာင္ အနားရွိမေနခဲ႕ဘူးေလ။

အဲလိုေတြ ဘဝကၾကမ္းပါတယ္ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္ နွလံုးသားကို တံခါးလာေခါက္ ခဲ႕တဲ႕သူမ။ သြယ္လ်လ် ခႏၵာမွာ မပိန္လြန္း မဝလြန္း ၊ ယဥ္စစအၿပံဳးေတြ ခိုတြဲေနတက္တဲ႕ နဴးညံ႕တဲ႕ အၿပံဳးပိုင္ရွင္မေလး လို႕တင္စားရေလာက္ေအာင္ လိုက္ဖက္တဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ကလည္း ဆရာမ မို႕ သူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ အေဝးၾကိးမွာ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခဲ႕ ေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ဆန္းက်ယ္တဲ႕ဘာသာရပ္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ သူမနဲ႕တြဲေလွ်ာက္ခဲ႕တဲ႕ ညေနခင္း ေလးေတြက အစားထိုးမရနိဳင္တဲ႕ အသာမိဆံုးေသာ ညခ်မ္းေလးေတြပါ။ နားလည္မွဳ ေတြနဲ႕ ဘယ္လိုပဲ တည္ေဆာက္ထားေပမယ္႕ လည္း ဘဝေရွ႕ေရး အတြက္ လက္တြဲေခၚဖို႕ မဝံ႕ရဲသလို သူမ ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕နွလံုးသားေရးကို လစ္လွ်ဴရွဴၿပီး နားလည္မွဳ ရွိရွိနဲ႕ပဲ  လမ္းခြဲၿဖစ္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ခဲ႕ၾကတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ရံ ခ်စ္ၿခင္းဆိုတာ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတက္ေပမယ့္ ၿပန္ထြက္သြားရင္ေတာ့ နားက်င္မွဳေတြနဲ႕ အတူ ဒဏ္ရာေတြ ထားရစ္ခဲ႕ ၿပန္တာ ခ်စ္ၿခင္းရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုပဲ မဟုတ္ပါလား..။

ဘဝကၾကမ္းေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ေနရာေပးရေလာက္ေအာင္ မခ်ိဳၿမိန္ခဲ႕ပါဘူး။ လြမ္းေန၊ ေဆြးေန ရေလာက္ ေအာင္လည္း ဘဝက အေၿခေနမေပးခဲ႕ဘူးေလ။ တစ္ေန႕ အေမေနမေကာင္းဘူးဆိုတဲ႕ လူၾကံဳသတင္းေၾကာင့္ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို အေၿပးအလႊား ရရာ ရထားနဲ႕ၿပန္ၿဖစ္ေတာ့ အိမ္အဝင္မွာ ၿပံဳးရႊင္လို႕ဆီးၾကိဳေနတဲ႕ အေမေၾကာင့္ ရင္ထဲက အေမာေတြ အပူလံုးေတြ က်ခဲ႕ရတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အေမ မက်န္းမာဘူး အသဲသန္ ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ အေမက ကင္ဆာေရာဂါ ကိုခံစားေနရသူ ဆိုေတာ့ ခ်က္ၿခင္းၾကိး လဲၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္  အတြင္းပိုင္းကေတာ့ မေကာင္းတာေသခ်ာ ပါပဲေလ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အေမကို ရန္ကုန္ေခၚ ၿပိး ေဆးရံု တင္ဖို႕ၾကိဳးစားရၿပန္တယ္။ အေၿခေနအမ်ိဳးမ်ိဳး အခက္ခဲေတြ ၾကားထဲကေနၿပီး အေမရဲ႕ေဆးဖိုး နဲ႕မိသားစုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ရုန္းကန္ရတာ တစ္ကယ္လို မလြယ္ခဲ႕ပါဘူး။ အေမကို ဓါတ္ကင္ၿခင္းဆိုတဲ႕ ကုနည္းနဲ႕မကုပဲ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္နဲ႕ပဲ အေမေနာက္ (၂) နွစ္အၾကာမွာ သူမခ်စ္တဲ႕ သားသမီးေတြကို  စြန္႕ခြာသြားခဲ႕တယ္ေလ။ အေဝးမွာ ေရာက္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ အေဖ၊အေမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး ဆိုတာ မွီတယ္ဆိုရံုေလးပါပဲ။

....................။.............................

အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝထဲကို ပိုင္ပိုင္ဆိုတဲ႕ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္ရွိခဲ႕ ၿပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို သားအရင္း တစ္ေယာက္လို ခ်စ္တဲ႕ အန္တီေဆြရဲ႕ ေဆြးမ်ိဳးမကင္းတဲ႕ တူမေလးပါ။ သြက္သြက္လပ္လပ္ ေလးနဲ႕ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိတဲ႕ ပိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ပဲခ်စ္ခဲ႕တာပါ။ ကိုင္ပိုင္ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမွဳေတြကို သိေနေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ဘဝထဲ ကိုေခၚဖို႕ ကၽြန္ေတာ္႕အေနအထားနဲ႕  ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္နိဳင္ပါဘူး.။ ရြာမွာ အေမဆံုးလို႕ ရက္လည္ကေနအၿပန္ အန္တီ ကေတြ႕ခ်င္ဆိုၿပီး ေခၚေတာ့မွပဲ

ပိုင္ပိုင္နဲ႕ေကာင္ေလးနဲ႕ခ်စ္သူေတြဆို

ဗ်ာ

အန္တီေဆြရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး နားမလည္ၿဖစ္ခဲ႕ရတယ္။  ေကာင္ေလးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို အၿမဲေခၚတက္တဲ႕ အန္တီေဆြက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အေမဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ အေနနီးလို႕ ပိုင္ပိုင္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္ကို အထင္လြဲတယ္ထင္တယ္လို႕ ေၿဖရွင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနဆဲမွာပဲ ...

ပိုင္ပိုင္ေၿပာၿပိးၿပီေနာ္...ေကာင္ေလး...ရွက္စရာမဟုတ္တာ ရွက္မေနနဲ႕ အန္တီေဆြနားလည္ပါတယ္

ကၽြန္ေတာ္နွဳတ္ဆိတ္ေန ရံုမွတစ္ပါး ဘာမွမတက္နိဳင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၿပန္ခဲ႕တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ေၿခလွမ္းေတြက ပိုင္ပိုင္ရွိရာ အရပ္သို႕ ဦးတည္ေနလွ်က္.....

ပိုင္ပိုင္ ...ဘာေတြလုပ္ထားလဲ ေၿပာပါအံုးအကိုကုိယ္ 

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အေမးကို မေၿဖပဲ အေၿဖရခက္ေနတဲ႕ ပိုင္ပိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုကို နားလည္လိုက္သလို နဲ႕နားမလည္ခဲ႕တဲ႕ အေၿခအေန.။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပိုင္ပိုင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၿငင္းမရတဲ႕ အေၿခအတင္တစ္ခု ထဲမွာ ရွဳပ္ေထြးေနမိတယ္။ ေနာက္နွစ္ဝါမဝင္ခင္ လက္ထပ္ၾကဖို႕အန္တီေဆြက ေၿပာထားတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ရြာကိုအလည္ ၿပန္သလို  သူမလဲသူမရဲ႕ရြာကို အလည္ၿပန္ၾကရင္း အသီးသီး မိဘေတြဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၾက တာမို႕ကၽြန္ေတာ္ ရြာက ၿပန္ေရာက္ေရာက္ၿခင္း ပိုင္ပိုင္ဆီက ဖုန္းဝင္လာတာမို႕ သြားကိုင္ေတာ့ ပိုင္ပိုင္တစ္ေယာက္ ငိုၿပိး ကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ထပ္ဖို႕ မၿဖစ္နိဳင္ေတာ့ပါဘူးတဲ႕ေလ။ ပိုင္ပိုင္ရဲ႕ အိမ္ကဘာေတြေၿပာတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိရသလို ပိုင္ပိုင္နဲ႕ဆံုၿပီး ေၿဖရွင္းေတာ့လည္း ငိုေနတဲ႕ ပိုင္ပိုင္ဆီက ဘာမွတိက်တဲ႕ အေၿဖမရခဲ႕ပါဘူး။ သားအရင္းလို ခ်စ္တဲ႕ အန္တီေဆြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို အၿပစ္တင္စကားဆိုပါတယ္။ ဘယ္သူကမွားၿပိး ဘယ္သူမွန္ပါတယ္လို႕လဲ ေၿဖရွင္းဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အၿမဲတမ္းလြဲေနတဲ႕ ကံတရားနဲ႕ ၾကမ္းတဲ႕လြန္းတဲ႕ ဘဝသင္ခန္းစာေတြ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးေနသားတက် ၿဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားရအံုးမွာေပါ့...။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အၿပစ္တင္ေနတဲ႕ စြက္စြဲခ်က္ေတြ မေရရာမေသခ်ာတဲ႕  သစၥာေဖာက္မွဳေတြ ၾကားမွာ ရပ္တည္ဖို႕ ခံနိဳင္ရည္မဲ႕စြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရုန္းထြက္ခဲ႕တယ္။

အဲဒီဒဏ္ေတြ မခံနိဳင္လို႕ အေဝးဆံုးကို ထြက္ေၿပးခဲ႕တဲ႕ အရံွဳးသမား အၿဖစ္နဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ ရွိေနခဲ႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ကို အိမ္မက္ဆိုးအၿဖစ္နဲ႕ ေန႕စဥ္ေၿခာက္လန္႕ေနလိုက္တာ ညအိပ္ ခ်ိန္ေရာက္မွာေတာင္ ဆိုးရြံ႕ေနမိတဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ။ အားလံုးနဲ႕ အလြန္ေဝးကြာေနေသာ အရပ္မွာ ေရာက္ရွိေန သည့္တိုင္ေအာင္...ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ နားက်င္စြာ....ခါးသိးစြာ.....ခံၿပင္းစြာ....ၿဖင့္....။

(ကၽြန္မရဲ႕ကိုတ္ိုင္ေရးဝထၳဳေလးအား အားေပးၾကတဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ပတ္ဝန္က်င္ရွိသက္ရွိသက္မဲ႕

ေတြနဲ႕အတူ ထာဝရေပ်ာ္ရြင္နိဳင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵၿပဳရင္း..)

Posted in: ၀တၳဳတို