သတိၱမရွိတဲ႕ခ်စ္သူ(သို႕)မစြန္႕စားရဲေသာခ်စ္သူ

ကၽြန္မက..သာမန္မိသားစုတစ္ခုရဲ႕...(၆)ေၿမာက္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္ပါ။ ေငြေၾကးမၿပည့္စံုတဲ႕
မိသားစုၿဖစ္သလို...ေမာင္နွမေတြမ်ားလြန္းတဲ႕အတြက္...အေမနဲ႕အေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕အကို၊
အမေတြငယ္စဥ္အခ်ိန္ကေတာ့.ကိုယ္ပိုင္ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြမွာ..ရာသီကုန္သီးနွံေလး
ေတြစိုက္ပ်ိဳးရင္းဘဝဝမ္းစာ  ရွာေဖြရတာသိပ္မခက္ခဲပါဘူး။ ရိုးသားတဲ႕သာမန္အရပ္သား
ေတြမို႕သားသမီးမ်ားတာကိုလည္း...ၿငီးၿငဴရမွန္းမသိ...သားသမီးရတနာဆိုၿပိး.သားသမီး
ေတြယူလိုက္တာ..ကၽြန္မတို႕ေမာင္နွမအာလံုး(ရ)ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ႕တာေလ..။အကိုေတြ
အမေတြ ငယ္စဥ္က..အေဖနဲ႕အေမမွာ..ကိုယ္ပိုင္ေတာင္ယာေလးစိုက္ပ်ိဳးေနရေတာ့...ရာ
သီစံုသီးနွံေလးေတြေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရး အခက္ခဲမရွိ..ေၿပလည္ခဲ႕ပါတယ္...။ကံၾကမၼာ
အလွည့္အေၿပာင္းေၾကာင့္..မရွိမဲ႕ရွိမဲ႕ေတာင္ယာေလးကို.အစိုးရကေလွ်ာ္ေၾကးလည္းတစ္ၿပား
တစ္ခ်က္မေပးပဲ..အသိမ္းခံရၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အစြန္အဖ်ားေဒသေလးတစ္ခုကိုေရြ႕ေၿပာင္း
ခံရတဲ႕...အခ်ိန္..ကၽြန္မသံုးနွစ္သမီးေလာက္ကေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ေတာင္ယာနဲ႕အသက္ေမြးဝမ္း
ေၾကာင္းၿပဳေနရတဲ႕ ဒီမိသားစု...လုပ္စားစရာေတာင္ယာဆိုတာမရွိမွေတာ့...ေတာင္ယာအလုပ္
ကလြဲၿပိးဘာမွမလုပ္တက္တဲ႕အေမက...ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္...အေဖကလက္သမား
ပညာနဲ႕အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ၿပိးသာသမီးေတြရဲ႕..ပညာေရးလည္းမပ်က္ေအာင္၊ဝမ္းစာေရးလည္း
မဟာရေအာင္.ၾကိဳးစားအားထုပ္ခဲ႕ပါတယ္.။ေမာင္နွေတြကမ်ား...စားအိုးကၾကီး..အရြယ္ေတြက
မတိမ္းမယိမ္းမို႕...ဒီမိသားစုတစ္ခုလံုးရဲ႕စာဝတ္ေနေရး အဆင္ေၿပေအာင္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားရတဲ႕
မိဘနွစ္ပါးရဲ႕..တာဝန္ၾကိးမွဳေတြကို..စဥ္းစားၾကည့္ရံုနဲ႕မလြယ္ကူမွန္းသိနိဳင္မွာပါ။....ကၽြန္မရဲ႕
ခ်စ္စြာေသာအမအၾကိးဆံုးက..(၁၈)နွစ္နဲ႕အိမ္ေထာင္ၿပဳသြားခဲ႕တယ္..။..အရြယ္ကငယ္ ပညာက
တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႕..အမၾကီးကိုလည္း..အေမနဲ႕အေဖက..ကာကြယ္မေစာင့္နိဳင္ဘူး.။အမအၾကိး
ခဗ်ာလည္း..ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕သူေရြးခ်ယ္တဲ႕လမ္းကိုသူေလွ်ာက္ခဲ႕ရတယ္..။မိဘရဲ႕အကူညီ
အေထာက္ပံဆိုတာ...ဒီမိသားစုအတြက္လံုးပန္းေနရတဲ႕အေမနဲ႕အေဖမွာ..ကၽြန္မရဲ႕မမၾကိးအ
တြက္တာဝန္မယူနိဳင္ခဲ႕ရွာဘူး...။ဒီလိုနဲ႕တစ္စစအကိုအၾကီးကလည္းငယ္စဥ္ကဆုတံဆိပ္ေတြ
အတန္းစဥ္ရခဲ႕ပါလွ်က္..(၈)တန္းေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းထြက္ၿပီးမိဘေတြရဲ႕တာဝန္ကို ဝင္ကူဖို႕
ၾကိဳးစားခဲ႕တယ္.။ဘဝဆိုတာ ရုန္းကန္ဘူးမွမလြယ္မွန္းသိရတာ....။ဒီလိုနဲ႕ပဲ အေမနဲ႕အေဖ
တၿဖည္းၿဖည္း အသက္ရလာၿပီ။ငယ္စဥ္ကတည္းက မၿပည့္စံုမွဳေတြနဲ႕ၾကီးပ်င္းခဲ႕ရလို႕ ၿမိဳသိပ္
ၿခင္းဆိုတာ..ကၽြန္မအတြက္..တစ္ခုထည္းေသာ ကူညီမွဳတစ္ခုပါပဲ..အေဖနဲ႕အေမအတြက္ေပါ့။
ကၽြန္မရဲ႕ေအာက္က အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကေတာ့...အငယ္ဆံုးပီပီ..ေၿခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းလိမ္
ၿပိး လိုခ်င္တာမရရေအာင္ ဂ်ီတိုက္ေလ႕ရွိသလို..သူဂ်ီတိုက္ကမွ်လည္း အငယ္ဆံုးေသာသားၿဖစ္
သလို အကိုေတြအမေတြကလည္းၿဖည့္စည္းေပးၾကလို႕....သူရဲ႕အလိုဆႏၵေတြဟာ..ဆယ္ခုမွာ
ခုနွစ္ခုေလာက္ကေတာ့အၿမဲၿပည့္ေနတက္တယ္...။တစ္ခါတစ္ေလကၽြန္မလည္းသူ႕လိုမ်ိဳးဆိုး
ခ်င္ခဲ႕တယ္...ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းတဲ႕အလုပ္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္အရြယ္က်ေနတဲ႕အေဖနဲ႕အေမကို
ၿမင္တိုင္း..ကၽြန္မရဲ႕နွဳတ္ခမ္းေတြ အလိုလိုဆြံ႕အံ႕ခဲ႕ရတယ္..။အရြယ္ေတြေရာက္ၿပိး..ပညာတပိုင္း
တစ္စနဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝထဲတိုးဝင္ၾကတဲ႕..အကိုေတြအမေတြေၾကာင့္ အေမနဲ႕အေဖမွာ
သားသမီးေတြပညာၿဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ဆႏၵေတြဟာ..သားသမိးေတြမ်ားေနေပမယ့္  ၾကံဳလာတဲ႕
အခက္ခဲကိုခါးစည္းခံရင္ဆိုင္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ..တၿဖည္းၿဖည္းေဝဝါးလာခဲ႕တဲ႕
အတြက္..တစ္နွစ္တစ္တန္းပံုမွန္ေအာင္ခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္မအေပၚမွာေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြစုၿပံဳလာခဲ႕
တယ္..။သိတက္စအရြယ္ကတည္းက မိဘေတြအေပၚမွာ..အကိုေတြအမေတြလို..အေဖနဲ႕အေမ
ရဲ႕အလုပ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ဝင္ေရာက္ကူညီခဲ႕တာမ်ိဳးမရွိခဲ႕ေပမယ့္ တက္နိဳင္တဲ႕
အိမ္မွဳကိစၥေတြနဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြကိုၿမိဳသိပ္ၿပီး..တက္နိဳင္တဲ႕ဘက္ကကူညီေပးခဲ႕တာ...ေလ။
ကၽြန္မငယ္စဥ္က..ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ကေက်ာင္းအပ္လက္ခံၿပီဆိုတဲ႕အခ်ိန္ေလးပါပဲ....။မၿပည့္
စံုတဲ႕မိသားစုမို႕.ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ရာသီဆိုရင္...ဒီနွစ္ေက်ာင္းတက္နိဳင္ပါ့မလားဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းမ်ား
မတက္ၿဖစ္ခဲ႕ရင္...ေက်ာင္းမ်ားတစ္နွစ္ေအာက္ခဲ႕ရင္ဆိုၿပိး..အိမ္မက္ဆိုးေတြညစဥ္ညတိုင္းမက္ခဲ႕
ရတဲ႕အထိထိတ္လန္႕ခဲ႕ဘူးပါတယ္...။သူမ်ားေတြေက်ာင္းအပ္ၿပီးလို႕ ဝမ္းသာေပ်ာ္ၿမဴးေနတာၾကည့္
ရင္းငါေက်ာင္းတက္ဖို႕အဆင္ေၿပပါ့မလားလို႕ ၾကိဳေတြးၿပိးေသာကေဝခဲ႕ရလည္း..ကၽြန္မအတြက္
ေလာကငရဲ ရက္ေတြပါ...။ေက်ာင္းသိပ္တက္ခ်င္တဲ႕ကၽြန္မကို..မိသားစုေတြက..ဒီနွစ္အဆင္မေၿပလို႕
ေက်ာင္းမတက္ရဘူးလို႕စေနာက္ရင္..မ်က္ရည္ရြဲလို႕..အစားမစားနိဳင္ေအာင္.ငိုခဲ႕ရတယ္.....။ ပညာတက္
မၿဖစ္မွာ သာမန္ဘဝမ်ိဳးမွာ ေနရဖို႕ ကၽြန္မေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ႕တယ္..။ကၽြန္မအတြက္..အေဝးၾကိး
ၾကည့္ၿပိးအတုယူစရာမလိုတဲ႕..အကိုေတြ၊အမေတြရဲ႕ ဘဝမ်ိဳး...ေရာက္မွာ..ေသမွာထပ္ပိုေၾကာက္တယ္..။
အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာေတြဖတ္ၿပီး..ဘဝအတြက္အေကာင္းဆံုးၿဖစ္မလာရင္ေနအေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားမယ္လို႕ စိတ္ဓါတ္ေရးရာၿပင္ဆင္ခဲ႕တယ္...။စာေတြထဲမွာဖတ္ရတဲ႕  တကၠသိုလ္ဆိုတာလည္း
တစ္ေန႕ငါေရာက္ကိုေရာက္ရမယ္လို႕..အေတြးေတြနဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ႕ရတာ.။ မွတ္မိေနေသးတယ္...သာမန္
ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေလးမွာ...ကၽြန္မ(၁၀)တန္းေအာင္တဲ႕ေန႕ကေပါ့..။ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွမပါေပမယ့္
ေသခ်ာတယ္အမွတ္ေကာင္းမယ္ဆိုတာသိေနတဲ႕ကၽြန္မ..ေအာင္စာရင္းထဲမွာာနာမည္ရွာလို႕ေတြ႕တာနဲ႕
တအားေပ်ာ္ခဲ႕ရတာ...။အေမေရ.သမီး(၁၀)တန္းေအာင္ၿပီဆိုတဲ႕သတင္းၾကားလို႕..ေပ်ာ္ေနတဲ႕အေဖနဲ႕
အေမရဲ႕ အေပ်ာ္မ်က္ရည္ေတြဟာ ကၽြန္မဘဝအတြက္ဘယ္ေတာ့မွမေမ႕နိဳင္တဲ႕ အမွတ္တရရင္ထဲက
မွတ္တိုင္ေတြပါ..။ဘဝရဲ႕တစ္ဆစ္ခ်ိဳးလို႕ေၿပာလို႕ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္တဲ႕အိမ္မက္ထဲက
တကၠသိုလ္ဆိုတာ ကၽြန္မအမွန္တစ္ကယ္တက္ခြင့္ရခဲ႕တယ္...။သာမန္ မိသားစုဆိုေပယ့္ ပညာေရးအား
ေပးတဲ႕အေမနဲ႕အေဖကအေဝးသင္မတက္ေစပဲ...အမွတ္ေကာင္းတဲ႕အတြက္ကၽြန္မဝါသနာပါရာ
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရခဲ႕အတြက္..အရမ္းပဲေပ်ာ္ရြင္ခဲ႕ရတယ္..။တကၠသိုလ္ေက်ာင္သူသမီး
အတြက္...အရပ္ထဲက လေပးနဲ႕ေရာင္းတဲ႕အထည္ဆင္စန္းစန္းေလးေတြ..ေကာင္းရာနိဳးနိဳးေလးေတြ
အေၾကြးနဲ႕ဝယ္ဆင္ရွာတဲ႕အေမ....။ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ရင္မ်က္နွာငယ္မွာဆိုးလို႕  ေမာင္ငယ္မသိ
ေအာင္.သိမ္းထားတဲ႕ပိုက္ဆံေလးေတြထုပ္ေပးတက္တဲ႕အေဖ..။ တစ္ကယ္ေတာ့ကၽြန္မရဲ႕အေဖနဲ႕
အေမဟာ..ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္းကိုသာပံုၿပိးခ်စ္ခဲ႕တာမဟုတ္ပါဘူး...ကၽြန္မငယ္စဥ္ခ်ိန္တုန္း
အမေတြအကိုေတြကိုလည္း...တက္နိဳင္တဲ႕ဘက္ကအေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ႕တာပါ...။
ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြက ကၽြန္မလိုတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႕အဆင့္ထိမေရာက္ခဲ႕ၾကရွုာဘူးေလ..။
သားသမီးေတြမ်ားလို႕လည္း..ၿငဴဆူရမွန္းညည္းၿငဴရေကာင္းမွန္းမသိခဲ႕ဘူး...။အိမ္မွာစားတာလူမ
ၿမင္ဘူးအၿပင္သြားရင္လူၿမင္တယ္ဆိုၿပိး...ကိုယ္တိုင္ေတာ့အိမ္မွာဟင္းေကၽြးဟင္းရံရသမွွ်ခ်ိဳးၿခံေၿခြတာ
စားၿပီး သားသမီးေတြအစံုဘယ္သူကေတာ့ဘာနဲ႕သင့္ေတာ္တယ္..ဘယ္သူကေတာ့ဘယ္လိုေလး
ဆိုၿပိးဆင္ယင္တက္ၿပန္တယ္...။သူတို႕ေတြကိုယ္တိုင္ကေတာ့..ဒါေလးလည္းေကာင္းေသးတယ္
ဒါၾကီးကအလတ္ၾကိးပါဆိုၿပိး...သားသမီးေတြကိုအၿမဲဦးစားေပးခဲ႕တယ္ေလ...။ဘဝခရီးလမ္းၾကမ္း
တယ္ဆိုတာသိေနၿမင္ေနတဲ႕ကၽြန္မအတြက္..ပညာစံုလို႕ရည္ရြယ္ခ်က္ၿပည့္ရင္အေမနဲ႕အေဖအတြက္
ကၽြန္မဘဝတစ္ခုလံုးေပးဆပ္ပါ့မယ့္လို႕ဘုရားမွာသစၥာဆိုခဲ႕တယ္....။.သားသမီးေတြတၿပံဳၾကိးကို
မိဘနွစ္ပါးရွာေကၽြးတာမၿငဴစူခဲ႕ေပမယ့္ ဒီမိဘနွစ္ပါးကို ရွာေကၽြးဖို႕ၾကေတာ့ သားသမီးေတြအေနနဲ႕
ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ..ကၽြန္မရဲ႕အကိုအမအိမ္ေထာင္ေရးေတြေၾကာင့္မ်က္ၿမင္ၿဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕အတြက္
ကၽြန္မအမ်ားၾကိးၾကိဳးစားရမယ္လို႕ မန္ကိုသြင္းအားတင္းၾကိဳးစားခဲ႕တယ္...။ကၽြန္မေက်ာင္းၿပီး
သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ..မိဘေတြရဲ႕အားကိုးမွဳေတြ..အားလံုးေသာေမာင္နွမေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
က ကၽြန္မအမွားမလုပ္မိေအာင္...ကၽြန္မတစ္ခုခုလုပ္မယ္စိတ္ကူးလိုက္တိုင္းသူတို႕ေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ
ကကၽြန္မကိုဟန္႕တားေစတယ္...။ကၽြန္မအားငယ္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ..မားမားမတ္မတ္ရပ္ဖို႕အင္အား
တစ္ရပ္ၿဖစ္ေစခဲ႕တယ္....။အခုဆို..အေဖက(၇၅)၊အေမက(၆၃)တစ္ကယ္ကိုအၿပည့္အဝအနားယူ
သင့္တဲ႕အရြယ္ေတြေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခက္ခဲစြာသားသမိးေတြအတြက္ရုန္း
ကန္ခဲ႕ရတာ..လိုတာထပ္ ပိုအိုစာေနတဲ႕အေဖနဲ႕အေမအတြက္..ကၽြန္မသားသမိးတာဝန္တစ္လွည့္
ယူပရေစလို႕..မ်က္ရည္ေတြၾကားက..ခ်စ္ေသာအေမနဲ႕အေဖအတြက္ဘဝကိုတစ္လွည့္ရံုန္းဖို႕
ဒီေၿမမွာေမြး၊ဒီေရေသာက္ၾကီး..ဒီနိဳင္မွာရွိတဲ႕ခ်စ္ေသာသူေတြနဲ႕ခြဲခြာခဲ႕တာ..ကၽြန္မခ်စ္တဲ႕
အေဖနဲ႕အေမအတြက္ပါ...ခြဲခြာခဲ႕ေတာ့မွ..ပိုလို႕ခ်စ္ရတဲ႕အမိေၿမနဲ႕အတူ...ခ်စ္ရတဲ႕မိအိုဖအို
ေတြကိုလည္းအလြမ္းေပၚအလြမ္းတင့္လို႕ပိုလို႕လြမ္းရပါတယ္....။မိန္းမသားတစ္ေယာက္မို႕
အခက္ခဲၾကံဳလာရင္ မ်က္ရည္မက်ပဲ အရာရာရင္ဆိုင္နိဳင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရတာတစ္ကယ္တမ္း
ၾကံဳလာေတာ့မလြယ္မွန္းသိခဲ႕ရတယ္...။အဆင္မေၿပရင္ ေခါင္းငံုမခံတက္တဲ႕မာနကေခါင္းၿပဴ
လာေပမယ့္ အေမနဲ႕အေဖအတြက္မၿဖစ္ဘူးဆိုၿပိး ခ်ိဳးနွီမ္ရလို႕လဲ... စိတ္ဓါတ္ေတြေသြးစိမ္း
ရွင္ရွင္ထြက္ခဲ႕ရလည္း...အေမနဲ႕အေဖအတြက္...သည္းခံရမယ္လို႕မန္ကိုသြင္းအားတင္းလို႕
မနက္ၿဖန္အတြက္အသက္ဆက္ဖို႕..ၿမိဳခ်ရတဲ႕ထမင္းေတြက  အရသာမဲ႕စြာဆို႕နင့္ေနခဲ႕ရတယ္။
အခက္ခဲမရွိရင္မေအာင္ၿမင္ဘူးဆိုတဲ႕မူကိုသြင္း အခက္ခဲေတြကို..ေလွကားအၿဖစ္ခ်နွင္းဖို႕ၾကိဳး
စားတိုင္း..အေမနဲ႕အေဖရဲ႕ေသာကနဲ႕ယဥ္ရင္မေၿပာပေလာက္ဘူးလို႕ေတြးၿပီး အရာရာရင္ဆိုင္
ၾကိဳးစားခဲ႕တာ...ခပ္ညံ႕ညံ႕မိန္းမတစ္ေယာက္မၿဖစ္ခ်င္လို႕ပါ..။တစ္လတစ္ခါ..ဖုန္းတက္တိုင္း
ေပ်ာ္စရာေတြရွာက်န္ေၿပာ..အဆင္ေၿပေၾကာင္းလွည့္ပတ္ေၿပာ..ဖုန္းေၿပာၿပီးသြားတိုင္း
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အခန္းထဲ ငိုပြဲဝင္ရတဲ႕ေသာကအလြမ္းေတြကို..သမီးအတြက္
စိတ္ပူေနမယ့္အေမနဲ႕အေဖမသိေစရဘူး...။အဲဒီလို ဘဝအတြက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနတဲ႕
ကၽြန္မ အတြက္ေလာကၾကီးက ခ်စ္ၿခင္းဆိုတာ.ေမြးဖြားေပးခဲ႕ေလေတာ့..........။
ကၽြန္မသူကိုခ်စ္ခဲ႕ပါတယ္...။သူမွာမိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္အားကိုးေလာက္တဲ႕အရည္
အခ်င္းေတြနဲ႕လည္းၿပည့္စံုပါတယ္..။ရုပ္ရည္လည္း ေခ်ာေမာေၿပၿပစ္သလို စကားေၿပာလည္း
ရည္မြန္တဲ႕ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ..။ သူကစကားမ်ားမ်ားသိပ္မေၿပာတက္သလို
ေၿပာရင္လည္းနည္းနည္းနဲ႕ထိေရာက္ေအာင္ ေၿပာတက္တဲ႕သူပါ..။စကားနည္းတဲ႕သူဆီက
အမ်ားဆံုးေၿပာေလ႕ရွိတာ ကၽြန္မကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္းပါပဲ။သူ စကားနည္း
ေပမယ့္..ကၽြန္မကိုသူအရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မမ မယံုမွာသူသိပ္စိုးရိမ္ပါတယ္တဲ႕။
အခ်ိန္မွန္အစားစားဖို႕ေမးေနတက္တဲ႕ ကၽြန္မကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အခ်ိန္မွန္အစားဖို႕သတိေပး
ဖို႕လည္းအလုပ္အားတဲ႕အခ်ိန္ေလးမွာ...အလုအယွက္ဖုန္းဆက္ သတိေပးတက္တဲ႕သူပါ။
ကၽြန္မနဲ႕သူနဲ႕ဆံုၿပီဆိုရင္..ဘုရားတရားလုပ္ဖို႕..ဘယ္ဂုဏ္ေတာ္ေတြဘယ္လိုရြတ္ဖို႕ဆိုၿပီး
ကၽြန္မကိုမၾကာခဏတိုက္တြန္းေလ႕ရွိပါတယ္.သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာေရးကိုင္းရွိုင္းသူ
မို႕ကၽြန္မကိုလည္းအၿမဲတမ္း ဘာသာေရးအခ်ိန္ယူၿပီးလုပ္ဖို႕ဆံုးမတက္ၿပန္တယ္...။
ဘာသာေရးပိုင္းနဲ႕စကားေၿပာရင္သူကနွဳတ္သြက္ေနတက္ၿပိး က်န္တဲ႕အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေတာ့
ကၽြန္မကနွဳတ္သြက္ေနသူပါ။ ကၽြန္မရဲ႕အေၿပာင္အၿပက္စကားေတြ..ကၽြန္မၾကံဳေတြရတဲ႕
အေတြ႕အၾကဳံေတြကို မညည္းမၿငဴနားေထာင္တက္ၿပိးကၽြန္မဆိုးသမွ်ကိုလည္း...
ဆိုးလိုက္တာကြာ....လို႕အၿမဲေရရြက္ၿပီးၿပံဳးလို႕ ခြင့္လြတ္တက္သူပါ...။တစ္ခါတစ္ေလကၽြန္မ
ေဒါသတစ္ၾကိးေအာ္ဟစ္ခဲ႕ၿပန္ရင္လည္း..ခြင့္လြတ္အၿပဳံးနဲ႕ကၽြန္မကိုနားလည္ခြင့္
လြတ္တက္သူပါ....။တစ္ကယ္ေတာ့သူကကၽြန္မထပ္..အသက္အားၿဖင့္ ငယ္တဲ႕သူပါ။
အဲဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕..သူဆီကလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလာခဲ႕တယ္.....အဲဒီေန႕ကေပါ့
အေရာင္ေတြလက္ေနတဲ႕သူရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ..ကၽြန္မရဲ႕ၿငင္းဆိုမွဳေၾကာင့္
ရွက္ၿခင္းလားနာက်င္းၿခင္းေၾကာင့္လားမသိ...သူရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕
ေလ...။ နာက်င္မွဳေၾကာင့္ တစ္ဆက္ဆက္တုန္ေနတဲ႕သူနွဳတ္ခမ္းေတြကဘာစကား
တစ္ခြန္းမွထြက္က်လာၿခင္းမရွိေပမယ့္...သူရင္ထဲကိုကၽြန္မၿမင္ေနရတယ္ေလ...။
ကၽြန္မအတြက္ရယ္လို႕ယူေဆာင္လာတဲ႕နွင္းဆီပန္းစည္းကို အနီးမွာရွိေနတဲ႕
တိုင္မွာစိတ္ရွိလက္ရွိအားကုန္ရိဳက္ခ်လိုက္တဲ႕အတြက္နွင္းဆီပြင့္ခ်က္ေလးေတြ
တစ္ခဏအတြင္းမွာေၾကခဲ႕ရတယ္...။ေၿမမွာေၾကေနၿပီၿဖစ္တဲ႕နွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ေလး
ေတြကို ယူက်ံုးမရသလိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး နရံကိုလက္သီးနဲ႕ေၿပးထိုးတဲ႕ သူ။
ေသြးစက္စက္က်ေနတဲ႕သူရဲ႕လက္ကေသြးေတြၿမင္ၿပီး..ကၽြန္မေနရာတြင္ေမ႕လဲခဲ႕
တယ္..။သတိရေတာ့ ကၽြန္မေဆးခန္းတစ္ခန္းေရာက္ေနသလို..သူလက္မွာလည္း
ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႕။နာက်င္ေနတဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္သူ..ကၽြန္မကိုစကားတစ္ခြန္းမဆိုပဲ
ကၽြန္မသတိၿပန္ရခ်ိန္မွာ..ကၽြန္မအေဆာင္ၿပန္နိဳင္ဖို႕သူပဲဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ေဆာင္သြား
ခဲ႕တယ္.။သူနဲ႕ကၽြန္မအတြက္..အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေတြမ်ားစြာရွိတဲ႕အထဲ..အဲဒီေန႕ကေနာက္ဆံုး
ေန႕ၿဖစ္သလို ကၽြန္မအတြက္ေရာသူ႕အတြက္ပါ..အေၾကကြဲရဆံုးေန႕ေလးတစ္ေန႕ပါပဲ။
တစ္လမ္းလံုး အံၾကိတ္ၿပီးေက်ာခိုင္းေနတဲ႕သူ႕ကိုကၽြန္မတစ္သက္စာအတြက္ေနာက္ဆံုး
ဆိုတဲ႕အသိနဲ႕..ၾကည့္ေနမိတယ္..။မၾကာခင္ကၽြန္မအေဆာင္နားေရာက္ေတာ့..ကၽြန္မအ
တြက္စကားတစ္ခြန္းမဆိုပဲ...ေက်ာခိုင္းသြားခဲ႕တာ....။ေက်ာခိုင္းၿပီးေလွ်ာက္သြားတဲ႕
သူ႕ပံုရိပ္ကိုကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြၾကားကၿမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတဲ႕အခ်ိန္ထိ
ရပ္ၾကည့္ေနခဲ႕မိတယ္....။ေနာက္ဆံုးပါပဲ...ရာသီေတြသာလည္ေနတယ္..
အခ်ိန္ေတြသာေၿပာင္းလဲလာတယ္...ကၽြန္မသူနဲ႕ပတ္သက္သမွ်ဘာမွမၾကား
ရေတာ့ပါဘူး...သူကၽြန္မဘဝထဲကအၿပိးအပိုင္ထြက္..ေၿခရာေဖ်ာက္သြားခဲ႕တာေလ.။
ကၽြန္မရင္ထဲကနွလံုးသားအခ်စ္တစ္ခုအတြက္နဲ႕.အသက္ရြယ္အိုမင္းေနၿပီၿဖစ္တဲ႕
အေမနဲ႕အေဖကို..တပါးသူၿငဴစူမွာမလိုလားဘူး.....ကၽြန္မအတြက္ေတာ့
အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုက္ရင္..ကၽြန္မဘဝတစ္ခုကေတာ့ေသခ်ာတယ္ေကာင္းစား
ေကာင္းေကာင္းစားမယ္....ကၽြန္မခ်စ္တဲ႕သူနဲ႕ကၽြန္မဆံုစည္းရမယ္..ဒါေပမယ့္
ကၽြန္မရဲ႕မိဘေတြကေတာ့......................အစစအရာရာေတြးၿပီးသူကိုၿငင္းဆို
လိုက္တဲ႕ကၽြန္မမွာလည္း...ခုခ်ိန္ထိေၾကကြဲနာက်င္ေနရဆဲပါ....။
ကၽြန္မမိဘေတြအတြက္...သားသမိးေတြအမ်ားၾကိးေမြးခဲ႕တာေတာင္
တစ္ေယာက္မွမိဘအေပၚ တာဝန္မေက်ခဲ႕ဘူးလို႕ အမ်ားကကဲ႕ရဲ႕ၿပစ္တင္
ေဝဖန္မွာထပ္စာရင္......ခ်စ္သူအေပၚၿငင္းလိုက္လို႕.အခ်စ္တစ္ခုအေပၚ
သတၱိရွိရွိတာဝန္ယူမခ်စ္ရဲတဲ႕ ခ်စ္သူအၿဖစ္ပဲခံယူလိုက္တဲ႕ကၽြန္မ..............။

(ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေရး....ဘေလာဂၤေလးအားအားေပးတဲ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အားလံုး..ပတ္ဝန္းက်င္ရွိသက္ရွိသက္မဲ႕ေတြနဲ႕ထာဝရ...ေပ်ာ္ရြင္ၾကပါေစလို႕
ဆႏၵၿပဳရင္း......
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္...........။)

Written By Anglehlaing

Posted in: ေဆာင္းပါး