ဘာသာမၿပန္တက္တဲ႕ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေကာင္မေလးအေၾကာင္း

သူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္စတင္သိကၽြမ္းခဲ႕တာက !!!..ေလာကၾကီးနဲ႕အဆက္သြယ္ၿပတ္ေနသေယာင္ ေထာင့္က်က်ထုိင္ခံုတစ္ခုေဘးမွာစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေအးစက္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႕
နက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕အတူ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေမ႕ၿပိး သူမရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ေကာ္ဖီဆိုင္
ေလးရဲ႕မ်က္နွာစာရွိေနတဲ႕လမ္းမၾကီးေပၚက ကူးလာၿဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ႕ လူေတြအေပၚမွာ  ဦးတည္ရာမဲ႕ေငးေမာၾကည့္ေနတာသူမကိုသတိထားမိတဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေတာင္
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနမိေပမယ့္..သူမကေတာ့ ဘာကိုမွသတ္ိမထားမိိ
ပဲ အဓိပၸါယ္မဲ႕ေငးေမာၾကည့္ေနလိိုက္တာ အေငြ႕ေပ်ာက္ေအးစက္ေနတဲ႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕အတူ ဘာရယ္မဟုတ္ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အာရံုထဲကို သူမကမသိမသာဝင္စိုးမိုးခဲ႕တာ
အဲဒီအခ်ိန္ကထဲကေပါ့...တစ္ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူမက သတိၿပန္ဝင္လာတဲ႕ပံုစံနဲ႕ေအးစက္
ေနတဲ႕ေကာ္ဖီခြက္ကို စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္ရင္း စာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ထြက္ခြာမယ့္ဟန္ၿပင္ၿပီးမွ တစ္ခုခုကိုသတိရသြားဟန္နွင့္ေကာ္ဖီခြက္ကိုတစ္ခ်ိဳင့္ထည္းေမာ့ေသာက္ခ်တာၿမင္ေတာ
့ ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္အလိုလိုၿပံဳးမိၿပီးသားၿဖစ္လို႕ေနရဲ႕....ရုတ္တရက္ထြက္ခြာမယ့္ဟန္ၿပင္ေနတဲ႕
သူမကိုၾကည့္ရင္...တစ္စံုတစ္ခုဆံုးရံွဳးသြားသလို ခံစားလိုက္ရတဲ႕တစ္ခဏ သူမေနာက္က
ိုေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ဖို႕ဆံုးၿဖတ္မိရဲ႕သား ေၿခလွမ္းေတြက အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ ရံုးဆင္းခ်ိန္ၿဖစ္ေနတဲ႕အတြက္ ဒီအခ်ိန္ဆိုလိုင္းကားေတြၾကပ္ေနၿပီဆိုတဲ႕အသိနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္စိတ္ပူသြားတာ
သူမဘယ္ကိုမ်ားဦးတည္ေနပါလိမ္႕လို႕ ကားမွတ္ထိုင္နဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြကို ဦးတည္သြားေနတဲ႕
သူမက ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာဆိပ္ကမ္းသာရိပ္မြန္ဘက္ကိုသီးတည္ေနၿပီး။ မၾကာပါဘူးသူမက
အလြတ္ရေနတဲ႕ေမြးရာဇာတိတစ္ခုလိုပဲအေတြးေတြနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သူမနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းပါလာတယ္ဆိုတာ သိိပံုေတာင္မရသလို ..
အဲကၽြန္ေတာ္နဲ႕အခန္းကပ္အေဖာ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနဖို႕ မဝံ႕မရဲဆုေတာင္းေနမိတယ္...
ၾကည့္စမ္း ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ဆုေတာင္းၿပည့္လိုက္သလဲ မထင္မွတ္ပဲသူမကတစ္ကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕တစ္ခန္းေက်ာ္က
အခန္းမွာေနတဲ႕သူပါလား...ကၽြန္ေတာ္ဒီတိုက္ခန္းမွာေနတာ ၃ နွစ္ေက်ာ္ၿပီ ဒီအခန္းမ်ာလူေနတယ္လို႕ေတာင္မထင္ရသလို
ဘာလို႕မ်ားသူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္မဆံုမိတာပါလိမ္႕...လို႕ေတြးေတာရင္းကၽြန္ေတာ္ပံုရိပ္ထဲမွာသူမ ရဲ႕ခပ္ေငးေငးအေတြးသမားပံုကအထင္းသားေပၚလာခဲ႕တယ္..ေၾသာ္..သူမၾကည့္ရတာလဲ
ကၽြန္ေတာ္လို တစ္ေယာက္တည္းေနပံုပါပဲ..ဒီလိုနဲ႕ေနာက္ရပ္ေတြမွာကၽြန္ေတာ္အတြက္
အလုပ္တစ္ခုပိုလာခဲ႕တယ္ အဲဒါကေတာ့သူမကို ေစာင့္ၾကည့္ၿခင္းပါပဲ...စေတြ႕ၿပိးတဲ႕ကေန၃ရက္ေန႕အထိ
ကၽြန္ေတာ္သူမကို မေတြ႕ရဘူး ..အတက္အဆင္းသံၾကားတိုင္းသူမမ်ားလားလို႕ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေပမယ့္ သူမရဲ႕အခန္းက
အၿမဲပဲပိတ္ၿမဲပိတ္လွ်က္နဲ႕မို႕ မေယာင္မလည္နဲ႕ကၽြန္ေတာ္မေနနိဳင္ပဲအခန္းေရွ႕သြားၾကည့္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္သူမအတြင္းပိုင္းမွေသာခတ္ထားတဲ႕ပံုစံနဲ႕တံခါးခ်က္ကိုၿမင္ရတဲ႕ခဏ ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြကတံခါးေခါက္မိရက္သားၿဖစ္သြားခဲ႕တယ္.ထြက္လာရင္
ရုတ္တရက္ဘာေၿပာရမွန္းမသိလို႕  ေယာင္ခ်ာခ်ာၿဖစ္ေနတဲ႕ကၽြန္ေတာ္တံခါးလာဖြင့္ေပးတဲ႕သူမကိုအၿမင္မွာ အံ႕ၾသမင္သက္ရင္းေပ်ာ့ေခြ႕လဲက်သြားတဲ႕သူမကို ေပြ႕ခ်ည္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ေတြမ်ားေနခဲ႕တာ...တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ႕သူမ
ကေသြးအားနည္းေရာဂါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သတိလစ္ေမ႕ေမ်ာတက္ၿပီး က်န္းမာေရး ဂရုမစိုက္တဲ႕သူၿဖစ္ေၾကာင္းလည္းသိပ္မၾကာခင္ပဲကၽြန္ေတာ္သိလာရသလို
သူမအခန္းကိုၿမင္လိုက္ရတဲ႕ခဏမ်က္လံုးေတြက်က္ေသေသေအာင္ပဲ ရွဳပ္ပြေနတဲ႕အခန္းတြင္းမွာ
လမ္းေလွ်ာက္စရာ ေတာင္ေနရာမရွိေအာင္ပြက်ဲေနေသာအခန္းတြင္းမွာ သူမဘယ္လိုေနပါလိမ္႕လို႕
အေတြးေတြနဲ႕အတူသူမရဲ႕အခန္းအားသပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿဖစ္ေစဖို႕ကၽြန္ေတာ္စြမ္းေဆာင္ခဲ႕ေပမယ့္
သူမရဲ႕ဂရုစိုက္သသိအမွတ္ၿပဳမွဳကိုမရခဲ႕တဲ႕အၿပင္ သူမကသက္ရွိသက္မဲ႕ေတြအေပၚဂရုမစိုက္တက္တက္ပဲ
သူမရဲ႕အေတြးေတြနဲ႕စာအုပ္ေတြနဲ႕သာက်င္လည္ေနသူၿဖစ္မွန္း သိပ္မၾကာခင္ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ႕တယ္...
ေဘးနားမွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုးရွိေနတာကိုေမ႕ၿပီး အေတြးေတြထဲမွာေမ်ာေနတက္ၿပန္ၿပီး
သတိၿပန္ဝင္လာတဲ႕အခါမွာလည္း အားနာရေကာင္းမွန္းမသိတက္ၿပန္ဘူး....သူမအိမ္ၿပန္ၿပန္ခ်ိန္ေတြေနာက္က်ရင္
ထိုင္ေနက်ဆိုင္မွာၿပန္ဖို႕ေမ႕ေလာက္ေအာင္ေတြးေနၿပီလားဆိုတဲ႕အေတြးေတြနဲ႕ရင္ပူတက္လာခဲ႕ေပမယ့္သူမကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ကိုသက္ရွိတစ္ယာက္လို႕ေတာင္အသိမွတ္မၿပဳခဲ႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က သူမရဲ႕ေဘးမွာအဲလိုေနရတာကို ေနသား
က်မွန္းမသိက်လာခဲ႕တယ္..ကၽြန္ေတာ္ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ၿပီးသူမနဲ႕ထမင္းအတူစားဖို႕ၿပင္ဆင္ခဲ႕ေပမယ့္
သူမက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ၿပင္ဆင္မွဳေတြအတြက္ အသိအမွတ္အေနနဲ႕ေတာင္ ဘာတစ္ခြန္းမွမေၿပာပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿပင္ဆင္ေပးတဲ႕
ထမင္းစားပြဲမွာ စာအုပ္ဖတ္လွ်က္ထမင္းစားရင္းလည္းေတြးေနတက္တာ...ၿပီးေတာ့သူမက ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္ပဲ ခရစ္ယာန္
ဘာသာဝင္တစ္ဦးၿဖစ္လို႕ေနၿပန္တယ္...ဒီလိုနဲ႕သူမနဲ႕ရင္းနွိးလာတဲ႕၃နွစ္အတြင္းမွာသူမရဲ႕ အေနအထိုင္ အၿပဳအမွဳေတြကို
အလြတ္ရေနေအာင္ကၽြန္ေတာ္ သိေနခဲ႕ေပမယ့္ စကားမလိုအပ္ရင္လံုးဝမေၿပာတဲ႕သူမေၾကာင့္သူမရဲ႕စိတ္ေတြ...အေတြးေတြ
ကိုကၽြန္ေတာ္ မသိနိဳင္ခဲ႕ဘူး..နွစ္ေတြရာသီေတြအခ်ိန္ေတြလည္ပတ္ေနေပမယ့္ သူမရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ကို အသိအမွတ္ၿပဳတဲ႕
အရိပ္ေယာင္ ရွာေဖြလို႕မေတြ႕ခဲ႕ဘူး...တစ္ပတ္ေလာက္သူမနဲ႕မေတြ႕ေအာင္ေနရင္းသူမမ်ားကၽြန္ေတာ္ကို
ဆက္သြယ္လာမလားလို႕တိတ္တဆိတ္အလြမ္းေတြၿမိဳသိပ္ရင္းေစာင့္ေမ်ွာ္ခဲ႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသာ
အခ်ည္းနွီးၿဖစ္ခဲ႕ရတယ္..မေနသာတဲ႕အဆံုးကၽြန္ေတာ္ သူမေရွ႕ေရာက္လာေတာ့လည္းသူမက ခံစားမွဳမဲ႕စြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကို တစ္ခ်က္မွ်သာေစာင္းငဲ႕ၾကည့္ၿပီး သူမရဲ႕အေတြး..ဒါမွမဟုတ္စာအုပ္နဲ႕သာအခ်ိန္ကုန္ေနတက္တယ္....
အခ်ိန္ေတြသာေၿပာင္းရာသီေတြေၿပာင္းအသက္ေတြသာေၿပာင္းလာတယ္..သူမနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပက္သက္မွဳက
ေရွ႕လည္းမတိုး..ေနာက္လည္းမဆုတ္ပဲ...အခုလို အေနအထားေလးအတိုင္္းပဲ ရွိေနခဲ႕တာ....ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုတိုင္ခဲ႕ေပမယ္႕......သူမကလည္းအေတြးေတြနဲ႕စအုပ္ကလြဲရင္
ဘာမွကိုစိတ္မဝင္စားသလို..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း...သက္ရွိတစ္ေယာက္လို႕ေတာင္အသိအမွတ္ၿပဳေဖာ္မရတဲ႕ သူမရဲ႕နားမွာ
အခုလို ေလးေနေနရတဲ႕ဘဝတစ္ခုမွာေနသားက်ေနၿပီး..ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္ေသာအခါမွစြန္႕လြတ္ဖို႕မၾကိဳးစားမွာ
ေသခ်ာေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သူမတို႕ရဲ႕ ခံစားမွဳေတြကို လူတိုင္းနားလည္နိဳင္မွာမေသခ်ာသလို....
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုသာ...ၿပီးဆံုးခဲ႕တာသူမအေၾကာင္းဘာသာမၿပန္နိုင္ေပမယ္...
ကၽြန္ေတာ္သူမေဘးမွာ ခုလိုေနခြင့္ရေနတာနဲ႕....ေက်နပ္ေနမိတာ......ဘာအတြက္ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ္႕....
....................................................................
........................................................................
................................................................................

Posted in: ေဆာင္းပါး